Παναγία Αριζονίτισα - Panagia Arizonitisa ( Virgin of Arizona)

          
                    60X40cm - 23,6X15,7inch. Golden leaf background 22k.

         

+ Το καλοκαίρι του 1995, έξι μοναχοί έφτασαν στη νότια έρημο της Αριζόνα στην Αμερική για να δημιουργήσουν το Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου και να μεταφέρουν μαζί τους την αιώνια κληρονομιά του Αγίου Όρους,  από τον Άθω. Από τις αρχές της Χριστιανικής ιστορίας, αυτή η απότομη και βραχώδη χερσόνησος στη βόρεια Ελλάδα αποδείχθηκε ότι είναι ένας παράδεισος για ανθρώπους απο την Αίγυπτο, την Καππαδοκία, την Κωνσταντινούπολη που θέλανε να γίνουν μοναχοί και να ασκητέψουν. Έτσι, απολάμβαναν μια άμεση σύνδεση με τα μεγαλύτερα μοναστικά κέντρα του αρχαίου Χριστιανισμού, διατηρώντας ανέπαφη τη σοφία των αγίων πατέρων και την ιερή παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας. Σήμερα, το Άγιο Όρος αποτελείται από 20 ανεξάρτητα μοναστήρια, σκήτες και τα πολυάριθμα ασκηταριά, όπου στεγάζονται Ορθόδοξοι μοναχοί από όλο τον κόσμο.

  Ο Γέροντας Εφραίμ, ένας μαθητής του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή, αφού επάνδρωσε τέσσερα Μοναστήρια στο Άγιο Όρος και έχοντας επανανδρώσει αρκετές μοναστικές κοινότητες ανδρών και γυναικών σε όλη την Ελλάδα, μετέφερε έξι αγιορείτες μοναχούς στην Έρημο Σονόρα για να ξεκινήσει με την χαρη της Παναγίας Αριζονίτισας, ένα νέο μοναστήρι. Κατά την άφιξή τους, οι πατέρες ξεκίνησαν με τα αναγκαία κατασκευαστικά έργα και χτίζουν πρώτα τον κυρίως ναό, τα κελιά και τους χώρους για τους μοναχούς, τραπεζαρία και έπειτα ξενώνες. Φτιάχνουν έναν λαχανόκηπο, ένα μικρό αμπέλι, φυτεύουν εσπεριδοειδή, και έναν ελαιώνα. Πανέμορφοι διάδρομοι μέσα στο μοναστήρι και κιόσκια με ισπανικά σιντριβάνια καθιστούν πραγματικά τον ιερό χώρο μια όαση στην έρημο.

Η μονή είναι αφιερωμένη στον Άγιο Αντώνιο τον Μέγα, τον πατέρα του μοναχισμού,  γνωστός ασκητής του 3ου αιώνα. Υπάρχουν παρεκκλήσια αφιερωμένα στους Αγίους Σεραφείμ του Σάρωφ, Δημήτριο της Θεσσαλονίκης, ο Ιωάννη τον Βαπτιστή, στον άγιο Γιώργο τον Μεγαλομάρτυρα, στον Νικολάο τον Θαυματουργό και στον άγιο Παντελεήμονα τον Ιαματικό. Ο κύριος ναός είναι αφιερωμένος στους Αγίους Αντώνιο και Νεκτάριο τους Θαυματουργούς.

Το μοναστήρι ακολουθεί τον κοινοβιακό κανόνα της μοναστικής ζωής: μια αδελφότητα μοναχών και δοκίμων που ακολουθούν όλα τα προγράμματα σε από κοινού, ακολουθούν ένα καθημερινό πρόγραμμα προσευχής και εργασίας- διακονήματος, κάτω από υπακοή στον Ηγούμενο, τον πνευματικό τους πατέρα. Το καθημερινό πρόγραμμα των μοναχών αρχίζει τα μεσάνυχτα με προσευχή και πνευματική ανάγνωση, ακολουθούμενη από τον κύκλο της πρωινής προσευχής και της Θείας Λειτουργίας. Μετά από ένα ελαφρύ πρωινό και μια περίοδο ανάπαυσης, οι μοναχοί αρχίζουν την εργασία τους, φροντίζοντας για την προσευχή και τα καθήκοντά τους μέχρι το βράδυ. Καθήκοντα περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων κηπουρική, ξυλουργική, καθαριότητα, μαγειρική, συγγραφή και την προσφορά φιλοξενίας. Η μέρα τελειώνει με τον Εσπερινό, ενώ το απόγευμα ακολουθεί γεύμα και το Απόδειπνο.

-----------------------------------------------------

     For more details about the monastery: http://www.stanthonysmonastery.org/

+ In the summer of 1995 six monks arrived in the southern Arizona desert to establish St. Anthony’s Monastery, carrying with them the sacred, millenial heritage of the Holy Mountain, Athos. Since early Christian history, this steep and rocky peninsula in northern Greece proved to be a haven for ancient Egyptian, Cappadocian, and Constantinopolitan monastics. Thus, it enjoyed a direct link with the greatest monastic establishments of ancient Christianity, preserving intact the wisdom of the holy fathers and the sacred tradition of the ancient Church. Today, the Holy Mountain consists of 20 independent monasteries, and numerous sketes and hermitages, housing Orthodox Christian monks from all over the world.

 Elder Ephraim, a disciple of Elder Joseph the Hesychast, having restored and repopulated four Mt. Athos monasteries and having established several men’s and women’s monastic communities throughout Greece and North America, transferred six Athonite monks to the Sonoran Desert to start a new monastery. Upon their arrival the fathers  began with the necessary construction work, building first the main church, living quarters for the monks, the dining hall, and guest facilities. A vegetable garden, a small vineyard, citrus orchards, and an olive grove dot the landscape. An elaborate system of gardens, pathways, and gazebos with Spanish fountains truly render the monastery and its extensive grounds an oasis in the desert.

The monastery is dedicated to St. Anthony the Great, the father of monasticism, the renowned 3rd century anchorite. There are chapels dedicated to Saints Seraphim of Sarov, Demetrios of Thessalonica, John the Baptist, George the Great Martyr, Nicholas the Wonderworker, and Panteleimon the Healer. The main church is dedicated to Saints Anthony and Nectarios the Wonderworker.

The monastery follows the coenobitic rule of monastic life: a brotherhood of monks and novices holding all things in common follow a daily schedule of prayer and work under obedience to the abbot, their spiritual father. The monks’ daily program begins at midnight with personal prayer time and spiritual reading, followed by the cycle of morning prayers and the Divine Liturgy. After a light breakfast and a rest period, the monks begin their work day, attending to prayer and their tasks till evening. Tasks include, among others, construction, groundskeeping, vinedressing, gardening, woodworking, publishing, food preparation, and offering hospitality. The day ends with evening Vespers followed by dinner and Compline.

Αγία Χλόη - Saint Chloe

                                     20X15cm - 7,8X5,9inch. Golden leaf background 22K.

+ Τη πρώτη Κυριακή μετά την 13ην Φεβρουαρίου εορτάζεται «ἐν Ἀρχαίᾳ Κορίνθῳ», η μνήμη των συνεργατών του Αποστόλου Παύλου Τιτίου, Ιούστου, Χλόης και Κρίσπου.

Βιογραφικά στοιχεία, έχουμε μόνο για την Αγία Χλόη. Σύμφωνα με αυτά, η Αγία Χλόη, που ήταν Κορίνθια (κι όχι Εφέσια όπως αναφέρουν μερικές συναξαριστικές πηγές) ήταν μια πολύ αξιόλογη συνεργάτρια του Απόστολου Παύλου στην Εκκλησία της Κορίνθου.

Η Χλόη ήταν πνευματικά συνδεδεμένη με το μεγάλο Απόστολο του Χριστού. Παραστεκόταν τον Απόστολο στην ιεραποστολική του διακονία, όσο της ήταν δυνατό να το κάνει. Αγωνιούσε για την προκοπή της Εκκλησίας της Κορίνθου και ζούσε κι αυτή κάτι από την αγωνία του Αποστόλου. Γι' αυτό, όταν προέκυψαν σ' αυτή την Εκκλησία έριδες, έσπευσε και ενημέρωσε με ανθρώπους του σπιτιού της τον Απόστολο Παύλο, εκεί στην Έφεσο, όπου τότε βρισκόταν. Ο στίχος είναι σαφής: «ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι». (Α' Κορ. α, 11). Αυτή η ενημέρωση στάθηκε σαν βασική αιτία να γράψει ο Απόστολος την πρώτη του επιστολή προς Κορινθίους.

Η ενημέρωση αυτή που έσπευσε και έκανε η Χλόη στον απόστολο Παύλο, μαρτυρεί όλο τον εσωτερικό κόσμο αυτής της ψυχής καθώς και την βαθιά της πίστη στον Χριστό. Γι' αυτό και η Αγία Χλόη, δεν ήθελε να υπάρχουν έριδες. Δεν ήθελε να γίνονται φιλονικίες. Δεν ήθελε να κομματιάζονται οι πιστοί. Δεν ήθελε πολλές ομάδες πιστών, αλλά μια και μόνο. Εκείνην που φρονούσε: «ἐγὼ δὲ Χριστοῦ» (Α' Κορ. α, 12). Γιατί έτσι φρονούσε κι αυτής η καλή ψυχή. Να είναι η Εκκλησία της Κορίνθου ένα σώμα με κεφαλή το Χριστό. Έτσι, όπως το σημειώνει αυτό ο Απόστολος στην επιστολή του προς Κολασσαείς. «καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ. α, 18). Αυτός. Ό Χριστός.

Έτσι ήθελε την Εκκλησία της Κορίνθου η πιστή Χλόη. Ένα σώμα με κεφαλή το Χριστό. Γι' αυτό, μπροστά στον φατριασμό των Κορινθίων πιστών, ζήτησε επειγόντως την επέμβαση τού ιδρυτή τής Εκκλησίας αυτής. Μια επέμβαση που έφερε θετικά αποτελέσματα.

Ένας τέτοιος πόθος ας καίει και στις δικές σας ψυχές. Ο πόθος της ενότητας. Γι' αυτό, όταν βλέπετε να διασπάται η χριστιανική ενότητα, να σπεύδετε, σαν την Χλόη, και να ζητάτε την επέμβαση του πνευματικού σας πατρός, για να την αποκαταστήσει.


Ἀπολυτίκιον
(Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.)
Τω φέγγει της χάριτος, καταυγασθείσα τόν νουν, συνόμιλος πέφηνας, των Αποστόλων Χριστού, καρδίας ευθύτητα όθεν ή ενημέρωσε Κορίνθω, Εκκλησία γεραίρει, Χλόη σε μακαρία, ως θεράπαιναν θείαν, πρεσβεύουσαν άπαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον
(Ήχος β' Τοις των αιμάτων σου.)
Ευαγγελίου τοις θείοις διδάγμασι, γεωργηθείσα ως γη Χλόη εύκαρπος, Κυρίω προσήγαγες ένδοξε, δικαιοσύνης καρπόν τόν ούράνιον διό θείας δόξης τετύχηκας.
Μεγαλυνάριον
Χαίρουσα προσέδραμες των Χριστώ, Χλόη μακαρία, Αποστόλων τη διδαχή όθεν θεοφρόνως, ενημέρωσε γη πολιτευθείσα, της ουρανίου δόξης, μέτοχος γέγονας.

-----------------------------------------------------------------------

+ The first Sunday every year following February 13th we celebrate  the memory of the Apostles' Paul associates Titiou, Ioustou, Chloe and Crispus.

We only have biographical information about  St. Chloe. Accordingly, St Chloe, who was a Corinthian (and not as some other sources mention that she was from Ephesus ) was a very valuable contributor and active member to the St. Paul in the Church of Corinth.

She was spiritually connected with the great Apostle Paul. She stood  by the Apostle in his missionary ministry, the best she could. Anxious for the prosperity of the Church of Corinth, she lived the same agony as the Apostle. Therefore, when she encountered in the Church quarrels, she hastened to inform with some people of her house the Apostle Paul, where he was then in Ephesus, to prevent the dispute.  The verse is clear:  (A Corinth, 11). This information was as a major cause for the Apostle Paul to write his first letter to the Corinthians.

The information that was quick send to the apostle Paul by Chloe, testifies over the inner world of her soul and her deep faith in Christ. That is why Saint Chloe, did not want to have conflicts. She did not want quarrels. She did not want Christians to be divided. She couldn't stand the beginning of existence of many groups of believers, she strongly desired the True one and only. That was her opinion: "I 'm/come from Christ" (A' Corinth, 12). She wanted the Church of Corinth, to be a whole body and Christ to be the Head. Exactly as it is recorded by the Apostle in his letter to Kolassaeis. "And He is he the head of the body of the Church" (Col. A, 18). He, Jesus.
Such a desire has to be burning in our own souls. The desire for unity. So when you see Christian unity is breaking, rush, like Chloe did, and seek the intervention of your spiritual father, to restore it.

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος - Saint Savvas the sanctified

                                         
                                        20X15 cm - 7,8X5,9inch. Gold leaf as background 22K.

+ Ο Άγιος Σάββας καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Ιωάννη και της Σοφίας . Από πολύ νωρίς γνώρισε τις θείες βουλές και αποφάσισε να αφιερωθεί στο μοναστικό βίο. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού. Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο. Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος. Ο Άγιος Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός - παρά το νεαρόν της ηλικίας - που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μέγα Ευθύμιο. Ο Άγιος Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι' αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα. Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη, είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δυο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, προς το βασιλιά Αναστάσιο και έπειτα προς τον Ιουστινιανό. Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών, το 534 μ.Χ., ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη. Το 584 μ.Χ., το Λείψανο του Αγίου Σάββα ανακομίσθηκε αδιάφθορο όταν ανοίχθηκε ο τάφος του για να ενταφιαστεί ο Ηγούμενος Κασσιανός. Αρχικά διαφυλάχθηκε στη Μονή του και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, κατά την περίοδο των Αραβικών επιδρομών. Για τον χρόνο άφιξης του στη Βενετία επικρατούν δύο παραδόσεις. Σύμφωνα με την πρώτη το Λείψανο είχε μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη, απ’ όπου το 1026 μ.Χ. το έκλεψε ο Βενετός ευγενής Πέτρος Centranico (έπειτα Δόγης, 1026 - 1031 μ.Χ.), επί των ημερών του Δόγη Tribunio Menio (982 - 1026 μ.Χ.), το μετέφερε στη Βενετία και το κατέθεσε στο Ναό του Αγίου Αντωνίνου. Κατά την δεύτερη παράδοση το Λείψανο δεν μεταφέρθηκε ποτέ στην Κωνσταντινούπολη, αλλά διαφυλάχθηκε στον Άγιο Ιωάννη της Άκρας, απ’ όπου μεταφέρθηκε από τούς Γενουάτες στην ανταγωνίστρια της Βενετίας πόλη τους. το 1257 μ.Χ. οι Βενετοί πέτυχαν να μεταφέρουν το Λείψανο στη Βενετία. Η παρουσία του Λειψάνου του Αγίου Σάββα στη Βενετία επιβεβαιώνεται από την σχετική ομολογία του Σαββαΐτου Μοναχού Σωφρονίου στον Μητροπολίτη Ρωσίας Άγιο Μακάριο, το 1547 μ.Χ. Το 1965 μ.Χ., μετά από ενέργειες του Πατριάρχου Βενεδίκτου, η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επέστρεψε το Λείψανο στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και φυλάσσεται έκτοτε στη Μονή του. Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του κάθε χρόνο στις 5 Δεκεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Tῶν ὁσίων ἀκρότης καὶ ἀγγέλοις ἐφάμιλλος ὡς γὰρ ἡγιασμένος ἐδείχθης ἐκ παιδός, Σάββα ὅσιε. Οὐράνιον γὰρ βίον ἀπελθῶν, πρὸς ἔνθεον ζωὴν χειραγωγεῖς διὰ λόγου τε καὶ πράξεως ἀληθοῦς, τοὺς πίστει ἐκβοῶντας σοι. Δόξα τῷ δεδοκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

------------------------------------------------------------------

+ Saint Savvas the Sanctified (5th December)

He was born in Mutalaska, near Caesarea in Cappadocia of pious Christian parents, John and Sophia, during the year 439. His father was a military commander. Traveling to Alexandria on military matters, his wife went with him, but they left their five-year-old son in the care of an uncle. When the boy reached eight years of age, he entered the monastery of St. Flavian l...ocated nearby. The gifted child quickly learned to read and became an expert on the Holy Scriptures. In vain did his parents urge St. Savvas to return to the world and enter into marriage.

When he was seventeen years old he received monastic tonsure, and attained such perfection in fasting and prayer that he was given the gift of wonderworking. In 456, after spending ten years at the monastery of St. Flavian, he traveled to Jerusalem, and from there to the monastery of St. Euthymius the Great (January 20). But St. Euthymius sent St. Savvas to Abba Theoctistus, the head of a nearby monastery that practiced a strict cenobitic rule. St. Sabbas lived in obedience at this monastery until the age of thirty.

After the death of the Elder Theoctistus, his successor blessed St. Savvas to seclude himself in a cave. On Saturdays, however, he left his hermitage and came to the monastery, where he participated in divine services and ate with the brethren. After a certain time St. Sabbas received permission not to leave his hermitage at all, and he struggled in the cave for five years.

St. Euthymius attentively directed the life of the young monk, and seeing his spiritual maturity, he began to take him to the Rouba wilderness with him. They set out on January 14, and remained there until Palm Sunday. St. Euthymius called St. Savvas a child-elder, and encouraged him to grow in the monastic virtues.

When St. Euthymius fell asleep in the Lord (+473), St. Savvas withdrew from the Lavra and moved to a cave near the monastery of St. Gerasimus of Jordan (March 4). In 478, he moved to a cave on the cliffs of the Kedron Gorge southeast of Jerusalem. His hermitage formed the foundation of the monastery later named after him (Lavra Mar Saba) and known in ancient sources as the Great Lavra. After several years, disciples began to gather around St. Savvas, seeking the monastic life. As the number of monks increased, the lavra came into being. When a pillar of fire appeared before St. Savvas as he was walking, he found a spacious cave in the form of a church.

In 491, Patriarch Salustius of Jerusalem ordained him a priest. In 494, the patriarch named St. Savvas the archimandrite of all the monasteries in Palestine.

St. Savvas founded several other monasteries including the New Lavra, the Lavra Heptastomos, and Heptastomos. [1] Many miracles took place through the prayers of St. Savvas: at the Lavra: a spring of water welled up, during a time of drought, there was abundant rain, and there were also healings of the sick and the demoniacs. St. Sabbas composed the first monastic Rule of church services, the so-called "Jerusalem Typikon", that became accepted by all the Palestine monasteries. St. Savvas died in his lavra on December 5, 532 and is buried in a tomb in the courtyard between two ancient churches in the midst of the remnant of the great Lavra Mar Saba monastery. His relics had been taken to Italy in the twelfth century by Crusaders, but were returned to the monastery by Pope Paul VI in 1965 in a goodwill gesture toward the Orthodox.

St. Savvas championed the Orthodox cause against the monophysite and Origenist movements of his day, personally calling upon the Roman emperors in Constantinople, Anastasius I in 511 and Justinian in 531, to influence them in opposing the heretical movements.

St. Savvas reposed in 532.

Troparion of St. Sabbas the Sanctified, Tone 1
Sanctified from youth, O righteous Sabbas, thou wast a summit of righteousness equal to the Angels. Thou didst lead a heavenly life, and guide thy flock to godliness by word and deed. And they cry to thee with faith: Glory to Him Who has strengthened thee; glory to Him Who has crowned thee; glory to Him Who through thee works healings for all.

Αγία Αγλαΐα - Saint Aglaia

                                                    20X30cm - 7,8X11,8inch.

+ Οι Άγιοι Βονιφάτιος και Αγλαΐα έζησαν τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Η Αγλαΐα ανήκε στην τάξη των ευγενών και πλούσιων Ρωμαίων γυναικών και ήταν πάντα πρόθυμη στις ελεημοσύνες και στις διάφορες αγαθοεργίες. Ο δε Βονιφάτιος ήταν γραμματέας της περιουσίας της Αγλαΐας και επόπτης των κτημάτων της. Όπως η κυρία του, ήταν και αυτός εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος. Διαχειριζόταν την περιουσία της Αγλαΐας με πολλή τιμιότητα, και απέναντι στους υπηρέτες ήταν ευγενέστατος. Η ανεξέλεγκτη όμως καλοζωία έπνιξε την πνευματικότητα του Βονιφατίου και της Αγλαΐας. Άναψε την εύφλεκτη νεότητά τους και παρασύρθηκαν από τις ένοχες σαρκικές ηδονές. Ευτυχώς όμως, ο έλεγχος των συνειδήσεών τους ήταν αυτός που τελικά επικράτησε. Αμάρτησαν. Έκλαψαν και οι δύο πικρά. Θα τους δεχόταν άραγε και πάλι ο Θεός σαν ζωντανά μέλη της Εκκλησίας του; Γιατί όχι; Άλλωστε, ο Ίδιος είπε: «Χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκά, ΙΕ' 10). Δηλαδή, χαρά γίνεται στους ουρανούς, με την παρουσία αγγέλων του Θεού, που συμμετέχουν στη χαρά αυτή, για έναν αμαρτωλό που μετανοεί. Με πολλή συντριβή λοιπόν, οι δύο μετανοούντες εξομολογήθηκαν το ηθικό τους ολίσθημα σε πνευματικό ιερέα και η ηθική τους επιστροφή και αναγέννηση ήταν πλέον γεγονός. Έτσι αργότερα ο μεν Βονιφάτιος πέθανε μαρτυρικά για την πίστη στην Ταρσό της Κιλικίας, η δε Αγλαΐα, αφού πούλησε τα υπάρχοντά της, αφιέρωσε τη ζωή της στην ανακούφιση των φτωχών και των πασχόντων. Η Εκκλησία μας του τιμά κάθε χρόνο στις 19 Δεκεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Μαρτύρων τὴν εὔκλειαν ἰχνηλατήσας θερμῶς, Χριστὸν ὡμολόγησας ἐπὶ ἀπίστων στερρῶς, σοφὲ Βονιφάτιε· ὅθεν καθάπερ πλοῦτον ἀδαπάνητον, μάρτυς, δέδωκάς σου τὸ σῶμα τῇ σεμνῇ Ἀγλαΐᾳ· ἐξ οὗ τῷ κόσμῳ πηγάζει ῥώσις καὶ ἔλεος. ----------------------------------------------------------- + Aglaïa was a prosperous woman who lived in the region around Rome in the time of Diocletian and had Bonifatius as a slave. Bonifatius was her steward, very good-looking in appearance, generous to the poor and kind-hearted, but with a liking for drink and debauchery. They soon fell in love and had a clandestine relationship, since the difference in their social station would not permit any thought of marriage. But they both became believing Christians and therefore had regrets about their relationship. As they were seeking a solution, they heard that persecutions were being carried out in the East against Christians. So they decided that Bonifatius should go there, find relics of martyrs and bring them home, so that the blessing of the relics would exonerate them from the guilt they felt. Aglaïa provided companions, money and supplies and preparations were made for the journey. But when he was ready to leave, the good-hearted Bonifatius turned to his mistress and asked if she would accept his own bones as holy relics and honour them. She thought this was one of his usual jokes and paid no more heed as she sent him on his way. After a long and tiring journey, the fellowship arrived at Tarsus in Cilicia, where they had been told that a great persecution was being carried out against the Christians. After they had found an inn and were preparing to rest, Bonifatius said he was going out for a walk in the town, to see what was going on. So he went out and asked where the Christians were being martyred. “In the stadium”, came the reply and he went there straight away. What he found was a real place of martyrdom, with a host of Christians being tortured and taken off to martyrdom by the soldiers. When he ran to kiss and honour the martyrs who were about to die, he presented himself before the chief of the persecutors and declared that he, too, was a Christian and wished to be martyred. The officers sent him away, but he insisted to such an extent that he annoyed them and, in the end, they arrested him. After subjecting him to many harsh trials, they then decapitated him. Time went by and Bonifatius’ companions at the inn awaited his return. In the beginning, they thought he was out having a good time in some tavern or brothel. But when he still was not back much later, they decided to go out and search for him. When they asked people and described him in detail, they found out that he had gone to the stadium. And once they got there, it was not long before they learned the truth. They grieved bitterly and found both his head and his body. Having bribed the soldiers guarding the inanimate corpses of the martyrs, they took Bonifatius’ body and set out on the return journey. Back in their homeland, they gave Bonifatius’ relics to his mistress. She at once remembered the last words of her beloved, mourned him and then built a beautiful church on the spot where they buried him. She herself spent the rest of her life in this church, doing only good works. When she, too, departed this life, they buried her next to Bonifatius. Both of them later were responsible for great miracles. The Church honours them on 19 December. Apolytikion 4th Tone You fervently followed the way of the martyrs confessing Christ before unbelievers, O Boniface. You gave your body to modest Aglaia as an imperishable treasure. Healing and mercy flow from it for the word.

Παναγία Γλυκοφιλούσα - Panagia Glykofilousa (Sweet Kissing)

                                      
                                                         20X14cm - 7X5icnh.
                      -Αριστερή γωνία με χειροποίητο ξυλόγλυπτο σχέδιο.
                     - Hand-carved (left) wooden corner.

Παναγία του Χάρου - Lady of death (Lipsi Greece)

                               
                                   30X40cm- 11,8X15,7inch. Gold leaf 22K for backround

+

Μια απεικόνιση μοναδική, ένα θαύμα επαναλαμβανόμενο και ένα όνομα που δεν συναντά κανείς εύκολα, είναι τα τρια στοιχεία που καθιστούν απόλυτα μοναδική μια από τις πιο σπάνιες εικόνες της Παναγίας.

Βρίσκεται στην Ελλάδα, σε ένα ταπεινό βυζαντινό εκκλησάκι που έχτισαν στους Λειψούς το 1600, μοναχοί από την Πάτμο.

Το ονόμασαν «Παναγία του Χάρου» εξαιτίας του κειμηλίου που φιλοξενούσε. Μια εικόνα της Παναγίας που δεν κρατά τον Χριστό στην αγκαλιά της όπως συνηθίζεται αλλά τον Σταυρό με τον Ιησού επάνω του.
Είναι μια μοναδική απεικόνιση που δείχνει τον θρήνο της μητέρας και το μαρτύριο που πέρασε παραλαμβάνοντας το παιδί της νεκρό ύστερα από ένα απίστευτα σκληρό και ατιμωτικό μαρτύριο.


ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΟΥΝ

 Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, τον Απρίλιο του 1943 μια νεαρή κοπέλα, τοποθέτησε στην εικόνα της Παναγίας λευκούς κρίνους ως προσφορά στην Παναγία. Κανείς δεν γνωρίζει τι ήθελε να ζητήσει εκείνη την ταραγμένη περίοδο από την Παναγία.

Με το πέρασμα των ημερών, όπως ήταν φυσικό οι κρίνοι μαράθηκαν. Τρεις μήνες μετά, τον Ιούλιο του 1943 κάποιοι επισκέπτες διαπίστωσαν πως οι μαραμένοι κρίνοι είχαν αρχίσει να πρασινίζουν και ουσιαστικά να ξαναζωντανεύουν.

Στις 23 Αυγούστου, οπότε και γιορτάζει ο συγκεκριμένος Ναός οι κρίνοι είχαν νέα μπουμπούκια.

Άνθρωποι που επισκέπτονται το μικρό εκκλησάκι της Παναγίας για να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν την ξεχωριστή αυτή εικόνα της Παναγίας, λένε πως το θαύμα αυτό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο την ίδια περίοδο.




----------------------------------------------------------------------------------------------

+

A unique display, a recurring miracle and a name not easily encountered are the three elements that make it completely unique one of the most rare images of the Virgin Mary.

Situated in Greece, in a humble Byzantine church built in Lipsi in 1600, by monks of Patmos.

They called it "Lady of Death". An image of the Virgin Mary holding the Christ not in her arms as usual, but the Cross with Jesus on it.

It is a unique display showing both the joy and grief of the mother and the martyrdom, picking up her child dead after an incredibly hard and ignominious martyrdom.

THE MIRACLE OF THE BLOOMONG LILIES

 According to the testimony in April 1943 a young girl placed on the image of the Panagia white lilies as an offering to the Virgin. Nobody knows what she wanted to ask from the Virgin Mary during those troubled times in Greece.

With each passing day, unsurprisingly lilies withered. Three months later, in July 1943 some guests noticed that the withered lilies were starting to turn green and essentially revived.

On 23 August, the residents of the island celebrated their Church and lilies were bloomed again.

People who visit the chapel of Our Lady to worship and admire this special image of the Virgin, say the miracle is repeated every year the same period. 

Άγιος Ιωάννης (Μαξίμοβιτς) - Saint John (Maximovitch) the Wonderworker

20x30cm - 7,8x11,8 inch.    Golden leaf 22K for background.

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1896 μ.Χ. στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος της ανακηρύχτηκε Άγιος το 1916 μ.Χ. και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ, το λείψανό του οποίου παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Οι γονείς του ονομάζονταν Μπόρις και Γλαφύρα. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί, πολύ ευγενικό και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του και γνώριζε καλά τους βίους των Αγίων, έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Μάλιστα, τόσο πολύ εντυπωσίασε με την χριστιανική του ζωή την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που βαπτίστηκε Ορθόδοξη. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μιχαήλ τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα. Εκεί συνάντησε τον Επίσκοπο της Πολτάβα Θεοφάνη, έναν πολύ αγαπητό ιεράρχη, που επηρέασε πολύ τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του. Οι συμμαθητές του γέλασαν και τον κορόιδεψαν, ενώ οι καθηγητές του θέλησαν να τον τιμωρήσουν. Ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος όμως, που ήταν προστάτης της Σχολής, είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 μ.Χ. αποφοίτησε από την Στρατιωτική σχολή και παρόλο που ο ίδιος ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου, έκανε υπακοή στους γονείς του που ήθελαν να γίνει δικηγόρος και γράφτηκε στην Νομική σχολή. Το 1921 μ.Χ. και αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος, φεύγει μαζί με την οικογένεια του και εγκαθιστάτε στην Γιουγκοσλαβία. Εκεί γράφετε στην Θεολογική σχολή του Βελιγραδίου ενώ παράλληλα πουλούσε εφημερίδες για να τα βγάζει πέρα. Το 1924 μ.Χ. χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ' όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Λίγο χρόνια μετά, διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτόλ της Σερβίας και το 1934 μ.Χ. εκλέγετε Επίσκοπος Σαγκάης, παρόλο που ο ίδιος δεν ήθελε γιατί είχε πρόβλημα στην ομιλία του. Όταν στις 21 Νοεμβρίου το 1934 μ.Χ. φτάνει στην Σαγκάη βρίσκει μονάχα μια μισοκτισμένη Εκκλησία και το ποίμνιο του διχασμένο από εθνικές έριδες. Αρχικά βοήθησε τους κατοίκους να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους ώστε να ‘ρθει η ειρήνη και σιγά - σιγά οργάνωσε ορφανοτροφείο το οποίο αφιέρωσε στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκο που αγαπούσε τα παιδιά. Ξεκίνησε την προσπάθεια του με 8 παιδιά και στο τέλος κατάφερε να έχει 3.500. Όταν ξέσπασε η Κομουνιστική Επανάσταση στην Σαγκάη, ο Άγιος Ιωάννης, πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και από εκεί τα πήγε στην Αμερική και στην Αυστραλία. Το 1951 μ.Χ. ο Άγιος Ιωάννης καταφεύγει στην Αμερική αλλά εκεί οι Επίσκοποι της Συνόδου αποφασίζουν να τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Εκεί, εκτός των άλλων καθηκόντων του, ασχολήθηκε και με την συγγραφή των Βίων Αγίων που έζησαν πριν το Σχίσμα με αποτέλεσμα να γίνουν γνωστοί στην Ορθόδοξη Εκκλησία και να εορτάζονται ακόμα και σήμερα. Στις 21 Νοεμβρίου του 1962 μ.Χ. επιστρέφει στην Αμερική και διορίζεται Επίσκοπος της Ρωσικής Εκκλησίας της διασποράς στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1966 μ.Χ. Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρση. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό, πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί. Κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο. Ο Άγιος Ιωάννης προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι' αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα, στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί και έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες. Μετά το τελευταίο ασπασμό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και μεγαλώσει στην Σαγκάη. Ένας Ιεράρχης παρομοίασε την λιτάνευση του Αγίου με την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγάλη Παρασκευή. Ετάφη στις 7 Ιουλίου το απόγευμα σ' ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό. Το φθινόπωρο του 1993 μ.Χ. η Σύνοδος των Επισκόπων της Αμερικής με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, άνοιξε τον τάφο του και βρήκαν το σώμα του άφθαρτο. Ένα χρόνο αργότερα, στις 2 Ιουλίου του 1994 μ.Χ. ανακηρύσσετε επίσημα Άγιος. Επειδή ο Άγιος Ιωάννης ταξίδευε συχνά αεροπορικώς, θεωρείται προστάτης των ταξιδευόντων αεροπορικώς.

Ἀπολυτίκιον Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον. Ιωάννη Μαξίμοβιτς, αγγελόμορφε, ιεραρχών θεοφόρων και διδασκάλων σοφών εκλαμψάντων άρτι σάπφειρε πολύτιμε, ως Ορθόδοξων ασκητών καλλονήν και ποταμόν αστείρευτον θαυμασίων, σε ανυμνούντες ευχάς σου θερμάς προς Κύριον αιτούμεθα. Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω. Τον ταπεινόν, απλούν, φιλόθεον, φιλάρετον, σεμνόν, μακρόθυμον, πραυν και ευμπάθητον, ευφημήσωμεν Ορθόδοξον ιεράρχην, Ιωάννην τον Μαξίμοβιτς, μελίσμασιν ως θαυμάτων φρέαρ όντως ακεσώδυνον, πόθω κράζοντες, Χαίροις, χάριτος σκήνωμα. Μεγαλυνάριον Χαίροις, ιεράρχα νεοφανές, μάκαρ Ιωάννη, ταπεινώσεως κορυφή, χαίροις, ο ανύσας ουρανοδρόμον άρτι πορείαν και θαυμάτων κρήνη γενόμενος. ------------------------------------------------------------------------------------ St. John was born on June 4, 1896, in the southern Russian village (current day Ukraine) of Adamovka in Kharkiv province to pious aristocrats, Boris and Glafira Maximovitch. He was given the baptismal name of Michael, after the Holy Archangel Michael. In his youth, Michael was sickly and had a poor appetite, but he displayed an intense religious interest. He was educated at the Poltava Military School (1907-14), Kharkiv Imperial University, from which he received a law degree (in 1918), and the University of Belgrade (where he completed his theological education in 1925). He and his family fled their country as the Bolshevik revolutionaries descended on the country, emigrating to Yugoslavia. There, he enrolled in the Department of Theology of the University of Belgrade. He was tonsured a monk in 1926 by Metropolitan Anthony (Khrapovitsky) of Kharkov (later the first primate of the Russian Orthodox Church Outside of Russia). Metr. Anthony later in 1926 ordained him hierodeacon. Bishop Gabriel of Chelyabinsk ordained him hieromonk on November 21, 1926. Subsequent to his ordination he began an active life of teaching in a Serbian high school and serving, at the request of local Greeks and Macedonians, in the Greek language. With the growth of his popularity, the bishops of the Russian Church Aboard resolved to elevate him to the episcopate. Hieromonk John was consecrated bishop on May 28, 1934, with Metr. Anthony serving as principal consecrator, after which he was assigned to the Diocese of Shanghai. Twelve years later he was named Archbishop of China. Upon his arrival in Shanghai, Bp. John began working to restore unity among the various Orthodox nationalities. In time, he worked to build a large cathedral church that was dedicated to Surety of Sinners Icon to the Mother of God, with a bell tower and large parish house. Additionally, he inspired many activities: building of churches, hospitals, and orphanages among the Orthodox and Russians of Shanghai. He was intensely active, constantly praying and serving the daily cycle of services, while also visiting the sick with the Holy Gifts. He often would walk barefooted even in the coldest days. Yet to avoid the appearance of secular glory, he would pretend to act the fool. With the end of World War II and the coming to power of the Communists in China, Bp. John led the exodus of his community from Shanghai in 1949. Initially, he helped some 5,000 refugees to a camp on the island of Tubabao in the Philippines, while he travelled successfully to Washington, D.C., to lobby to amending the law to allow these refugees to enter the United States. It was while on this trip that Bp. John took time to establish a parish in Washington dedicated to St. John the Forerunner. In 1951, Abp. John was assigned to the Archdiocese of Western Europe with his cathedral in Paris. During his time there, he also served as archpastor of the Orthodox Church of France, whose restored Gallican liturgy he studied and then celebrated. He was the principal consecrator of the Orthodox Church of France's first modern bishop, Jean-Nectaire (Kovalevsky) of Saint-Denis, and ordained to the priesthood the man who would become its second bishop, Germain (Bertrand-Hardy) of Saint-Denis. In 1962, Abp. John was assigned to the Diocese of San Francisco, succeeding his long time friend Abp. Tikhon. Abp. John's days in San Francisco were to prove sorrowful as he attempted to heal the great disunity in his community. He was able to bring peace such that the new cathedral, dedicated to the Joy of all Who Sorrow Icon of the Mother of God, was completed. Deeply revering St. John of Kronstadt, Abp. John played an active role in preparation of his canonization. He reposed during a visit to Seattle on July 2, 1966, while accompanying a tour of the Kursk-Root Icon of the Mother of God. He was laid to rest in a crypt chapel under the main altar of the new cathedral. Troparion to St. John in Tone 5 Lo, Thy care for thy flock in its sojourn prefigured the supplication which thou dost ever offer up for the whole world. Thus do we believe, having come to know thy love, O holy hierarch and wonderworker John.  Wholly sanctified by God through the ministry of the all-pure Mysteries  and thyself ever strengthened thereby, thou didst hasten to the suffering, O most gladsome Healer, Hasten now also to the aid of us who honor thee with all our heart.   Kontakion to St. John in Tone 4:   Thy heart hath gone out to all who entreat thee with love, O holy hierarch John, and who remember the struggle of thy whole industrious life, and thy painless and easy repose, O faithful servant of the all-pure Directress.

Αγία Χλόη ΙΙ - Saint Chloe II

                                   

20x30cm- 7,8x11,8inch.

Aγία Χλόη Ι - Saint Chloe I : http://lydiagourioti-iconography.blogspot.ca/2012/08/saint-chloe.html