Ο Άγιος Απόστολος κι Ευαγγελιστής Λουκάς - Saint Apostle and Evangelist Luke

45x60cm / 17,7x23,6inch

 +  Ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και η εθνικότητα του ήταν Ελληνική. Ήταν γιατρός στο επάγγελμα, όμως γνώριζε πολύ καλά τη ζωγραφική τέχνη. Μάλιστα σε αυτόν αποδίδονται οι πρώτες εικόνες της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της (μία υπάρχει μέχρι σήμερα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου), καθώς και αυτές των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από τον Απόστολο Παύλο, τον οποίο συνάντησε στη Θήβα και έκτοτε αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Περιόδευσε στη Δαλματία, Ιταλία, Γαλλία, Αχαΐα, Βοιωτία κ.α. Συνέγραψε το τρίτο κατά σειρά Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, καθώς και τις πράξεις των Αποστόλων.

Λέγεται ότι πέθανε με μαρτυρικό θάνατο (κατ' άλλους ειρηνικά σε ηλικία 80 ετών), και το 357 μ.Χ., το λείψανο του μετακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Σημείωση: Όπως ιστορεί ο Nικόλαος Mαλαξός, σύμφωνα με ένα βασιλικό χρυσόβουλλο της Mονής του Mεγάλου Σπηλαίου, ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιο του δεκαπέντε χρόνια μετά την Aνάληψη του Κυρίου. Ο Ιππόλυτος ο Θηβαίος όμως τοποθετεί την συγγραφή του Ευαγγελίου στην Aλεξάνδρεια.


Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
 ...............................................................................................
+  The Holy Apostle and Evangelist Luke, was a native of Syrian Antioch, a companion of the holy Apostle Paul (Phil.1:24, 2 Tim. 4:10-11), and a physician enlightened in the Greek medical arts. Hearing about Christ, Luke arrived in Palestine and fervently accepted the preaching of salvation from the Lord Himself. As one of the Seventy Apostles, Saint Luke was sent by the Lord with the others to preach the Kingdom of Heaven during the Savior’s earthly life (Luke 10:1-3). After the Resurrection, the Lord Jesus Christ appeared to Saints Luke and Cleopas on the road to Emmaus.

Luke accompanied Saint Paul on his second missionary journey, and from that time they were inseparable. When Paul’s coworkers had forsaken him, only Luke remained to assist him in his ministry (2 Tim. 4:10-11). After the martyric death of the First-Ranked Apostles Peter and Paul, Saint Luke left Rome to preach in Achaia, Libya, Egypt and the Thebaid. He ended his life by suffering martyrdom in the city of Thebes.
Tradition credits Saint Luke with painting the first icons of the Mother of God. “Let the grace of Him Who was born of Me and My mercy be with these Icons,” said the All-Pure Virgin after seeing the icons. Saint Luke also painted icons of the First-Ranked Apostles Peter and Paul. Saint Luke’s Gospel was written in the years 62-63 at Rome, under the guidance of the Apostle Paul. In the preliminary verses (1:1-3), Saint Luke precisely sets forth the purpose of his work. He proposes to record, in chronological order, everything known by Christians about Jesus Christ and His teachings. By doing this, he provided a firmer historical basis for Christian teaching (1:4). He carefully investigated the facts, and made generous use of the oral tradition of the Church and of what the All-Pure Virgin Mary Herself had told him (2:19, 51).
In Saint Luke’s Gospel, the message of the salvation made possible by the Lord Jesus Christ, and the preaching of the Gospel, are of primary importance.
Saint Luke also wrote the Acts of the Holy Apostles at Rome around 62-63 A.D. The Book of Acts, which is a continuation of the four Gospels, speaks about the works and the fruits of the holy Apostles after the Ascension of the Savior. At the center of the narrative is the Council of the holy Apostles at Jerusalem in the year 51, a Church event of great significance, which resulted in the separation of Christianity from Judaism and its independent dissemination into the world (Acts 15:6-29). The theological focus of the Book of Acts is the coming of the Holy Spirit, Who will guide the Church “into all truth” John 16:13) until the Second Coming of Christ.
The holy relics of Saint Luke were taken from Constantinople and brought to Padua, Italy at some point in history. Perhaps this was during the infamous Crusade of 1204. In 1992, Metropolitan Hieronymus (Jerome) of Thebes requested the Roman Catholic bishop in Thebes to obtain a portion of Saint Luke’s relics for the saint’s empty sepulchre in the Orthodox cathedral in Thebes.
The Roman Catholic bishop Antonio Mattiazzo of Padua, noting that Orthodox pilgrims came to Padua to venerate the relics while many Catholics did not even know that the relics were there, appointed a committee to investigate the relics in Padua, and the skull of Saint Luke in the Catholic Cathedral of Saint Vico in Prague.
The skeleton was determined to be that of an elderly man of strong build. In 2001, a tooth found in the coffin was judged to be consistent with the DNA of Syrians living near the area of Antioch dating from 72-416 A.D. The skull in Prague perfectly fit the neck bone of the skelton. The tooth found in the coffin in Padua was also found to fit the jawbone of the skull.
Bishop Mattiazzo sent a rib from the relics to Metropolitan Hieronymus to be venerated in Saint Luke’s original tomb in the Orthodox cathedral at Thebes.

Troparion — Tone 5

Let us praise with sacred songs the holy Apostle Luke, / the recorder of the joyous Gospel of Christ / and the scribe of the Acts of the Apostles, / for his writings are a testimony of the Church of Christ: / He is the physician of human weaknesses and infirmities. / He heals the wounds of our souls, / and constantly intercedes for our salvation!

---

Αγία Άννα - Saint Anna

22x30 cm / 8,6x 11,8inch.
Egg tempera on linden wood.

Για περισσότερες πληροφορίες για την ζωή της αγίας Άννας - For more details about saint Anna's life: Saint Anna

O άγιος απόστολος Φίλιππος - Saint Philip the apostle

22x30cm / 8,6x11,8inch. Egg tempera and gold leaf 22k on halo.

+ Ο Άγιος Φίλιππος ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου. Καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, απ' όπου και ο Ανδρέας με τον Πέτρο. Τον κάλεσε μαθητή Του ο ίδιος ο Κύριος, και κατόπιν ο Φίλιππος έφερε στον Κύριο το Ναθαναήλ. Παραθέτουμε ορισμένα χωρία της Καινής Διαθήκης, στα οποία ο άναγνώστης μπορεί να μάθει περισσότερα για το Φίλιππο, σχετικά με τη ζωή του κοντά στο Χριστό: Ματθ. ι' -3, Μάρκ. γ' -18, Λουκ. στ' -14, Ιωάν. α' 44-49, Ιωάν. ιβ' 20-23, Πράξ. α' 13. Αξίζει, όμως, να αναφέρουμε ένα διάλογο ( Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ') που είχε ο Φίλιππος με τον Κύριο, όπου δίνει αφορμή στον Κύριο να φανερώσει ο ίδιος ότι είναι ομοούσιος με τον Πατέρα Θεό.

Είπε λοιπόν ο Φίλιππος: «Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα καὶ ἀρκεῖ ἡμῖν» (Κύριε, αποκάλυψε μας, δείξε μας τον Πατέρα, και αυτό μας αρκεί).

Και ο Κύριος μεταξύ άλλων του απάντησε: «Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ᾿ ἑμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα» (Δεν πιστεύεις, Φίλιππε, ότι εγώ είμαι αχώριστα συνδεδεμένος με τον Πατέρα, ώστε εγώ να είμαι και να μένω μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας να είναι και να μένει μέσα μου; Είμαι δε τόσο πολύ ενωμένος, ώστε αυτά πού σας διδάσκω δεν είναι από τον εαυτό μου. Άλλα ο Πατέρας μου πού μένει μέσα μου, αυτός ενεργεί τα υπερφυσικά έργα).

Η παράδοση αναφέρει ότι ο Φίλιππος κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους και πέθανε μαρτυρικά στην Ιεράπολη της Συρίας.

Το σεπτό σκήνωμα του αποστόλου για πολλά χρόνια στόλισε τον ιερό ναό που είχε κτισθεί στην Ιεράπολη προς τιμή του αγίου. Η δε αγία κάρα του τιμήθηκε από διάφορους αυτοκράτορες, όπως τον Θεοδόσιο, τον Ηράκλειο και άλλους με τις βασιλικές σφραγίδες τους. Μετά την άλωση της Βασιλίδος των πόλεων από τους Λατίνους κατά το 1204 μ.Χ. το σεπτό λείψανο μεταφέρθηκε στην Κύπρο και για πολλά χρόνια φυλασσόταν στο χωριό Άρσος (Αρσινόη της Πάφου) στον ιερό ναό που κτίστηκε εκεί προς τιμή του αποστόλου. Αργότερα ένα μέρος των λειψάνων για ευλογία διανεμήθηκε σε διάφορα μέρη. Η θήκη δε με την ιερή κάρα προ του 1788 μ.Χ. για μεγαλύτερη ασφάλεια μετακομίσθηκε στην Ιερά Μονή του Σταυρού στο Όμοδος και εκεί φυλάσσεται μέχρι σήμερα.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείαν ἔλλαμψιν, τοῦ Παρακλήτου, εἰσδεξάμενος, πυρὸς ἐν εἴδει, παγκοσμίως ὡς ἀστὴρ ἀνατέταλκας, καὶ τῆς ἀγνοίας τὸν ζόφον διέλυσας, τῇ θείᾳ αἴγλῃ Ἀπόστολε Φίλιππε. Ὅθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ δεόμεθα, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
-------------------------------------------------------------

+ The Holy and All-praised Apostle Philip, was a native of the city of Bethsaida in Galilee. He had a profound depth of knowledge of the Holy Scripture, and rightly discerning the meaning of the Old Testament prophecies, he awaited the coming of the Messiah. Through the call of the Savior (John 1:43), Philip followed Him. The Apostle Philip is spoken about several times in the Holy Gospel: he brought to Christ the Apostle Nathaniel (i.e. Bartholomew, April 22, June 30, and August 25. See John. 1:46). The Lord asks him where to buy bread for five thousand men (John. 6: 5-7). He brought certain of the Hellenized Jews wanting to see Jesus (John. 12:21-22); and finally, at the Last Supper he asked Christ to show them the Father (John. 14:8).
After the Ascension of the Lord, the Apostle Philip preached the Word of God in Galilee, accompanying his preaching with miracles. Thus, he restored to life a dead infant in the arms of its mother. From Galilee he went to Greece, and preached among the Jews that had settled there. Some of them reported the preaching of the Apostle to Jerusalem. In response, some scribes arrived in Greece from Jerusalem, with one of the Jewish chief priests at their head, to interrogate the Apostle Philip.
The Apostle Philip exposed the lie of the chief priest, who said that the disciples of Christ had stolen away and hidden the body of Christ. Philip told instead how the Pharisees had bribed the soldiers on watch, to deliberately spread this rumor. When the Jewish chief priest and his companions began to insult the Lord and lunged at the Apostle Philip, they suddenly were struck blind. By his prayer the Apostle restored everyone’s sight. Seeing this miracle, many believed in Christ. The Apostle Philip provided a bishop for them, by the name of Narcissus (one of the Seventy Apostles, January 4).
From Greece the Apostle Philip went to Parthia, and then to the city of Azotus, where he healed an eye affliction of the daughter of a local resident named Nikoklides, who had received him into his home, and then baptized his whole family.
From Azotus the Apostle Philip set out to Syrian Hieropolis (there were several cities of this name) where, stirred up by the Pharisees, the Jews burned the house of Heros, who had taken in the Apostle Philip, and they wanted to kill the apostle. The apostle performed several miracles: the healing of the hand of the city official Aristarchus, withered when he attempted to strike the apostle; and restoring a dead child to life. When they saw these marvels, they repented and many accepted holy Baptism. After making Heros the bishop at Hieropolis, the Apostle Philip went on to Syria, Asia Minor, Lydia, Emessa, and everywhere preaching the Gospel and undergoing sufferings. Both he and his sister Mariamne (February 17) were pelted with stones, locked up in prison, and thrown out of villages.
Then the Apostle Philip arrived in the city of Phrygian Hieropolis, where there were many pagan temples. There was also a pagan temple where people worshiped an enormous serpent as a god. The Apostle Philip by the power of prayer killed the serpent and healed many bitten by snakes.
Among those healed was the wife of the city prefect, Amphipatos. Having learned that his wife had accepted Christianity, the prefect Amphipatos gave orders to arrest Saint Philip, his sister, and the Apostle Bartholomew traveling with them. At the urging of the pagan priests of the temple of the serpent, Amphipatos ordered the holy Apostles Philip and Bartholomew to be crucified.
Suddenly, an earthquake struck, and it knocked down all those present at the place of judgment. Hanging upon the cross by the pagan temple of the serpent, the Apostle Philip prayed for those who had crucified him, asking God to save them from the ravages of the earthquake. Seeing this happen, the people believed in Christ and began to demand that the apostles be taken down from the crosses. The Apostle Bartholomew was still alive when he was taken down, and he baptized all those believing and established a bishop for them.
But the Apostle Philip, through whose prayers everyone remained alive, except for Amphipatos and the pagan priests, died on the cross.
Mariamne his sister buried his body, and went with the Apostle Bartholomew to preach in Armenia, where the Apostle Bartholomew was crucified (June 11); Mariamne herself then preached until her own death at Lykaonia.
The holy Apostle Philip is not to be confused with Saint Philip the Deacon (October 11), one of the Seventy.

 Troparion (Tone 3)

Holy Apostle Philip,

entreat the merciful God

to grant our souls forgiveness of transgressions.

Άγιος Απόστολος Ματθαίος ο Ευαγγελιστής - Saint Matthew the Evangelist

                     15x20cm - 5,9x7,8inch. Egg tempera and gold leaf 22k


Για περισσότερες πληροφορίες για την ζωή του / For more details about his life: https://lydiagourioti-iconography.blogspot.gr/2009/10/apostle-evangelist-matthew.html

Ιησούς Χριστός Παντοκράτωρ - Jesus Christ Pantokrator

                         15x20cm - 5,9x7,8inch. Egg tempera and gold leaf 22k

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας - Saint Basil the Great

                   15x20cm - 5,9x7,8inch. Egg tempera and gold leaf 22k

+ Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε το 329 μ.Χ., κατ' άλλους το 330 μ.Χ., στη Νεοκαισάρεια του Πόντου στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Τα δε εγκυκλοπαιδικά λεξικά αναφέρουν σαν πατρίδα του Μ. Βασιλείου την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Είχε 8 αδέρφια, 3 αγόρια και πέντε κορίτσια. Από τα 4 αγόρια τα 3 αγόρια έγιναν επίσκοποι (ο Βασίλειος Καισαρείας, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Πέτρος Σεβάστειας) και το ένα μοναχός (ο Ναυκράτιος). Από τις 5 αδερφές του η πρώτη, και συγχρόνως το πιο μεγάλο παιδί της οικογένειας, η Μακρίνα, έγινε μοναχή. Οι γονείς του Βασίλειος (και αυτός), που καταγόταν από την Νεοκαισάρεια του Πόντου και Εμμέλεια, που καταγόταν από την Καππαδοκία, αν και κατά κόσμον ευγενείς και πλούσιοι, είχαν συγχρόνως και ακμαιότατο χριστιανικό φρόνημα. Αυτοί μάλιστα έθεσαν και τις πρώτες -καθοριστικής σημασίας- πνευματικές βάσεις του Αγίου.

Με εφόδιο αυτή τη χριστιανική ανατροφή, ο Βασίλειος αρχίζει μια καταπληκτική ανοδική πνευματική πορεία. Έχοντας τα χαρίσματα της ευστροφίας και της μνήμης, κατακτά σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής του. Και το σπουδαιότερο, κατακτά τη θεία θεωρία του Ευαγγελίου, που την κάνει αμέσως πράξη με την αυστηρή ασκητική ζωή του.

Ας αναφέρουμε όμως, περιληπτικά, την πορεία των δραστηριοτήτων του. Μετά τις πρώτες του σπουδές στην Καισαρεία και κατόπιν στο Βυζάντιο, επισκέφθηκε, νεαρός ακόμα, την Αθήνα, όπου επί τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό (τον θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.

Από την Αθήνα επέστρεψε στην Καισαρεία και δίδασκε την ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως, να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και γι' αυτό πήγε στα κέντρα του ασκητισμού, για να διδαχθεί τα της μοναχικής πολιτείας στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε μια Μονή του Πόντου, αφού έγινε μοναχός, και ασκήθηκε εκεί με κάθε αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Ήδη τέλεια καταρτισμένος στην Ορθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο. Ο υποδειγματικός τρόπος της πνευματικής εργασίας του δεν αργεί να τον ανεβάσει στο θρόνο της αρχιεροσύνης, διαδεχόμενος τον Ευσέβιο στην επισκοπή της Καισαρείας (370 μ.Χ.). Με σταθερότητα και γενναίο φρόνημα, ως αρχιερέας έκανε πολλούς αγώνες για την Ορθόδοξη Πίστη. Με τους ορθόδοξους λόγους που συνέγραψε, κατακεραύνωσε τα φρονήματα των κακοδόξων.

Στους αγώνες του κατά του Αρειανισμού αναδείχτηκε αδαμάντινος, ούτε κολακείες βασιλικές του Ουάλεντα (364 - 378 μ.Χ.), που πήγε αυτοπροσώπως στην Καισαρεία για να τον μετατρέψει στον Αρειανισμό, ούτε οι απειλές του Μόδεστου μπόρεσαν να κάμψουν το ορθόδοξο φρόνημα του Αγίου. Υπεράσπισε με θάρρος την Ορθοδοξία, καταπλήσσοντας τον βασιλιά και τους Αρειανούς. Ακόμα, αγωνίστηκε κατά της ηθικής σήψεως και επέφερε σοφές μεταρρυθμίσεις στο μοναχισμό.

Η δε υπόλοιπη ποιμαντορική δράση του, υπήρξε απαράμιλλη, κτίζοντας την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ηλικίας, γένους και φυλής.

Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι 9 ομιλίες στην Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες, ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.

Στα πενήντα του χρόνια ο Μέγας Βασίλειος, εξαιτίας της ασθενικής κράσεώς του και της αυστηρής ασκητικής ζωής του (ορισμένες πηγές λένε από βαριά αρρώστια του ήπατος ή των νεφρών), την 1η Ιανουαρίου του 378 μ.Χ. ή κατ' άλλους το 379 με 380 μ.Χ., εγκαταλείπει το φθαρτό και μάταιο αυτό κόσμο, αφήνοντας παρακαταθήκη και Ιερή κληρονομιά στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο πνευματικό έργο.

Το συγγραφικό έργο του
Τα έργα του κατατάσσονται σε τέσσερεις κατηγορίες:

Δογματικά συγγράμματα.
α) «Ανατρεπτικός του Απολογητικού του δυσσεβούς Ευνομίου». Αποτελείται από τρία βιβλία και καταφέρεται ενάντια του αρχηγού των Ανομοίων Ευνομίου.
β) «Προς Αμφιλόχιον, περί του Αγίου Πνεύματος». Επιστολική πραγματεία προς τον επίσκοπο Ικονίου Αμφιλόχιο σχετικά με το Άγιο Πνεύμα.

Ασκητικά συγγράμματα.
α) «Τα Ηθικά». Συλλογή 80 ηθικών κανόνων.
β) «Όροι κατά πλάτος». Περιέχει 55 κεφάλαια με θέμα γενικές αρχές του μοναχισμού.
γ) «Όροι κατ’ επιτομήν». Περιέχει 313 κεφάλαια που αναφέρονται στην καθημερινή ζωή των μοναχών.
δ) «Περί πίστεως».
ε) «Περί κρίματος».
στ) «Περί της εν παρθενία αληθούς αφθορίας». Έργο σχετικό με την παρθενική ζωή.


Επιστολές.
Σώζονται 365 επιστολές με το όνομα του Μεγάλου Βασιλείου, που καλύπτουν την εικοσαετία από την επιστροφή του στην Καισάρεια από την Αθήνα έως και το θάνατό του.




Ἀπολυτίκιον 
Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου· δι' οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας. Βασίλειον ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
--------------------------------------------------------------

+ Saint Basil was born about 330 at Caesarea in Cappadocia. He came from a wealthy and pious family which gave a number of saints, including his mother Saint Emily (also styled Emilia or Emmelia), grandmother Saint Macrina the Elder, sister Saint Macrina the Younger and brothers Saints Gregory of Nyssa and Peter of Sevaste. It is also a widely held tradition that Saint Theosebia was his youngest sister, who is also a saint in the Church.
While still a child, the family moved to Pontus; but he soon returned to Cappadocia to live with his mother's relations, and seems to have been brought up by his grandmother Macrina. Eager to learn, he went to Constantinople and spent four or five years there and at Athens, where he had the future emperor Julian for a fellow student and became friends with Gregory the Theologian. Both Basil and Gregory were deeply influenced by Origen and compiled an anthology of uncondemned writings of Origen known as the Philokalia (not to be confused with the later compilation of the same name).
It was at Athens that he seriously began to think of religion, and resolved to seek out the most famous hermit saints in Syria and Arabia, in order to learn from them how to attain enthusiastic piety and how to keep his body under submission by asceticism.
After this we find him at the head of a convent near Arnesi in Pontus, in which his mother Emily, now a widow, his sister Macrina and several other ladies, gave themselves to a pious life of prayer and charitable works. Basil sided with those who overcame the aversion to the homoousios in common opposition to Arianism, thus drawing nearer to Saint Athanasius the Great.
He was ordained presbyter of the Church at Caesarea in 365, and his ordination was probably the result of the entreaties of his ecclesiastical superiors, who wished to use his talents against the Arians, who were numerous in that part of the country and were favoured by the Arian emperor, Valens, who then reigned in Constantinople.
In 370 Eusebius, bishop of Caesarea, died, and Basil was chosen to succeed him. It was then that his great powers were called into action. Caesarea was an important diocese, and its bishopwas, ex officio, exarch of the great diocese of Pontus. Hot-blooded and somewhat imperious, Basil was also generous and sympathetic. His zeal for orthodoxy did not blind him to what was good in an opponent; and for the sake of peace and charity he was content to waive the use of orthodox terminology when it could be surrendered without a sacrifice of truth.
With all his might he resisted the emperor Valens, who strove to introduce Arianism into his diocese, and impressed the emperor so strongly that, although inclined to banish the intractable bishop, he left him unmolested. To an imperial prefect, astonished at Saint Basil's temerity, he said, "Perhaps you have never before dealt with a proper bishop."
To save the Church from Arianism, Basil entered into connections with the West, and with the help of Athanasius, he tried to overcome its distrustful attitude toward the Homoousians. The difficulties had been enhanced by bringing in the question as to the essence of the Holy Spirit. Although Basil advocated objectively the consubstantiality of the Holy Spirit with the Father and the Son, he belonged to those, who, faithful to Eastern tradition, would not allow the predicate homoousios to the former; for this he was reproached as early as 371 by the Orthodox zealots among the monks, and Athanasius defended him.
His relations also with Eustathius were maintained in spite of dogmatic differences and caused suspicion. On the other hand, Basil was grievously offended by the extreme adherents of Homoousianism, who seemed to him to be reviving the Sabellian heresy.
He did not live to see the end of the unhappy factional disturbances and the complete success of his continued exertions in behalf of Rome and the East. He suffered from liver illness and his excessive ascetism seems to have hastened him to an early death. A lasting monument of his episcopal care for the poor was the great institute before the gates of Caesarea, which was used as poorhouse, hospital, and hospice.


Troparion (Tone 1)

Your proclamation has gone out into all the earth

Which was divinely taught by hearing your voice

Expounding the nature of creatures,

Ennobling the manners of men.

O holy father of a royal priesthood,

Entreat Christ God that our souls may be saved.

Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ - Synaxis of the Archangel Michael and Gabriel

 

45x60cm / 17,7x23,6inch (each). Egg tempera

+ Κατά την Άγια Γραφή οι άγγελοι στέλνονται από το Θεό με μορφή ορατή (οι άγγελοι είναι αόρατα αγαθά πνεύματα κοντά στο, Θεό) σε σπουδαίες ιστορικές περιστάσεις, που πρόκειται να εκδηλωθεί ή  να εκτελεσθεί κάποια μεγάλη θεία θέληση.

Τη σχέση, τώρα, που έχουν οι άγγελοι με το Θεό και τους ανθρώπους, καθώς και την αποστολή τους, βλέπουμε επίσης μέσα στην Αγία Γραφή. Και ιδιαίτερα, στους Ψαλμούς 33, στίχ. 8 και 90, στίχ. 10-12, στη δε Καινή Διαθήκη, Ματθ. ιη' στίχ. 10, καθώς επίσης και στην προς Εβραίους επιστολή, κεφ. α' στίχ. 14, όπου ο συγγραφέας αναφωνεί: «οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;». Δηλαδή, δεν είναι όλοι οι άγγελοι πνεύματα υπηρετικά, τα όποια ενεργούν όχι από δική τους πρωτοβουλία, αλλά αποστέλλονται από το Θεό για να υπηρετήσουν εκείνους που μέλλουν να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή;

Επικεφαλής των αγγελικών δυνάμεων είναι οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ. Τον Μιχαήλ συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη. π.χ. όταν ο Αβραάμ μέλλει να θυσιάσει τον Ισαάκ, στον Ιησού του Ναυή, στον Ηλία, στον Λώτ, για να τον σώσει όταν ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τα Γόμορα, στον Πατριάρχη Ιακώβ, στον μάντη Βαρλαάμ και άλλου. Επίσης ο Μιχαήλ, ήταν αυτός που οδήγησε το λαό του Ισραήλ στη φυγή από την Αίγυπτο. Τον Γαβριήλ συναντάμε στην Καινή Διαθήκη, όπως στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και άλλου. Στην μνήμη, λοιπόν, των αποστολών και του έργου πού επιτελούν οι άγγελοι, η Εκκλησία μας όρισε τη γιορτή της 8ης Νοεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’.
Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.

----------------------------------------

+ All the Angels, according to the Apostle Paul, are ministering spirits, - sent forth to minister to them who shall be heirs of salvation - (Heb. 1:14). God set them as overseers of every nation and people, and guides to that which is profitable (Deut. 32:8); and while one Angel is appointed to oversee each nation as a whole, one is also appointed to protect each Christian individually. He commands them to guard them that hope on Him, that nothing should harm them, neither should any evil draw nigh to their dwelling (Ps. 90:10-12). In the Heavens they always behold the face of God, sending up to Him the thrice-holy hymn and interceding with Him in our behalf, seeing they rejoice over one sinner that repents (Esaias 6:2-3; Matt. 18:10; Luke 15:7). In a word, they have served God in so many ways for our benefit, that the pages of Holy Scripture are filled with the histories thereof. It is for these reasons that the Orthodox Catholic Church, wisely honouring these divine ministers, our protectors and guardians, celebrates today the present Synaxis that is, our coming together in assembly for their common feast to chant their praises, especially for the Archangels Michael and Gabriel, who are mentioned in the Scriptures by name. The name Michael means "Who is like God?" and Gabriel means "God is mighty." The number of Angels is not defined in the divine Scriptures, where Daniel says that thousands of thousands ministered before Him, and ten thousands of ten thousands attended upon Him -(Dan. 7:10). But all of them are divided into nine orders which are called Thrones, Cherubim, Seraphim, Dominions, Powers, Authorities, Principalities, Archangels, and Angels.

Apolytikion of Synaxis of the Archangels in the Fourth Tone

O Commanders of the Heavenly Host, we the unworthy beseech you, that through your entreaties you will fortify us, guarding us in the shelter of the wings of your ethereal glory, even as we fervently bow before you crying: "Deliver us from all danger, as Commanders of the Powers on high! "

Ιησούς Χριστός Ένθρονος - Jesus Christ Enthroned

Egg tempera, 20x30cm / 8.6x11.8inch

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Ζ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ( ΠΡΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ)
Αφράστω τή δόξη σου, όταν έλθης φοβερός, κρίναι τόν κόσμον άπαντα, εν νεφέλαις ευδόκησον λυτρωτά, φαιδρώς υπαντήσαί σοι, ούς εκ γής προσελάβου πιστούς δούλους σου.

detail

Συντήρηση παλιάς ξύλινης κορνίζας / Restoring an old wooden photo frame

                 Wooden frame (resinous wood)
                  Dimensions: 38,5x30cm - 15x11,8inch
                  Date ~ 1945 A.D
                  

Code: 6051

Code: 6055

Code: 6056

Code: 6058

Code:6060

Code: 6063

Αγία Δάφνη - Saint Dymphna (Daphne)

                                       20x15cm - 7,8x5,9inch, Egg tempera

+ Η Αγία Δάφνη ή Ντύμφνα γεννήθηκε τον 7ο αιώνα όταν η Ιρλανδία ήταν κυρίως Ορθόδοξη. Παραδόξως ο πατέρας της και βασιλέας του Όριελ ήταν ακόμη παγανιστής. Αντίθετα η μητέρα της η οποία καταγόταν από μία αριστοκρατική οικογένεια ήταν αφοσιωμένη Χριστιανή και ήταν επίσης ιδιαίτερα όμορφη. Η Δάφνη ήταν σαν την μητέρα της, χαριτωμένη και όμορφη. Αφέθηκε στην φροντίδα μίας Χριστιανής γυναίκας η οποία την φρόντισε για την βάπτιση της που πραγματοποιήθηκε από τον άγιο Πατέρα Γκέρεμπραν. Ο άγιος πατέρας έγινε οικογενειακός φίλος και δίδαξε στη Δάφνη τη γραφή καθώς και τις αλήθειες της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης. Ήταν εξαιρετική μαθήτρια και γρήγορα αναπτύχθηκαν τα πνευματικά της χαρίσματα.  Όπως και άλλες Ιρλανδές συνομήλικες κοπέλες της εποχής της και πριν από αυτήν, έχοντας την καρδιά της γεμάτη από αγάπη για τον Ιησού Χριστό, επέλεξε να αφιερωθεί σε Εκείνον, και να αφιερώσει μία παρθενική ζωή στον Κύριο και στην Υπεραγία Θεοτόκο. Σύντομα η ευτυχισμένη ζωή της πήρε άσχημη τροπή με τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας της. Πολλά ήταν τα δάκρυα που έχυσε η νεαρή κοπέλα αλλά βρήκε στήριγμα στην πίστη της η οποία ήταν πολλή ζωντανή και δυνατή. Ο πατέρας της είχε κυριευθεί για καιρό από τη θλίψη του και ταξίδεψε προκειμένου να αναζητήσει μια γυναίκα που θα αντικαθιστούσε τη νεκρή του γυναίκα. Δεν βρήκε καμία και όταν επέστρεψε άκουσε τους αυλικούς να λένε πως η κόρη του είχε γίνει το ίδιο όμορφη με τη μητέρα της. Τότε ένας δαιμονισμένος πόθος τον κατέλαβε και ζήτησε από τη κόρη του να τον παντρευτεί. Τρομοκρατημένη η κοπέλα ζήτησε από τον πατέρα της 40 μέρες για να σκεφτεί την πρόταση του. Απευθύνθηκε αμέσως στον πατέρα Γκέρεμπραν ο οποίος την παρότρυνε να φύγουν αμέσως χωρίς καθυστερήσεις από την χώρα για να σωθεί. Εγκατέλειψαν τελικά τη βασιλική αυλή μαζί με τον γελωτοποιό και τη γυναίκα του. Τελικά κατέληξαν στο χωριό με την ονομασία Gheel στο Βέλγιο και εκεί ξεκίνησαν σχέδια για να αρχίσουν και πάλι τη ζωή τους. Ο πατέρας της σύντομα πληροφορήθηκε τη φυγή της και εξοργισμένος άρχισε να την αναζητά. Τελικά ανακάλυψε τα ίχνη τους και πήγε να τους βρει με μερικούς ακόλουθους του. Μόλις τους ανακάλυψε, ο πατέρας Γκέρεμπραν υπερασπίστηκε την Δάφνη και ζήτησε από τον πατέρα της να αφήσει κατά μέρους τις αρρωστημένες διαθέσεις του. Τότε ο βασιλιάς χωρίς δισταγμό τράβηξε το σπαθί του και έκοψε το κεφάλι του αγίου πατέρα και έτσι προστέθηκε ένας ακόμη άγιος μάρτυρας στον κατάλογο των μαρτύρων του Χριστού. Οι παρακλήσεις του πατέρα της να τον παντρευτεί ήταν άκαρπες. Τότε εξοργισμένος με την κόρη του τράβηξε ένα μαχαίρι από την ζώνη του και έκοψε το κεφάλι του παιδιού του. Η Αγία Δάφνη μαρτύρησε στα 15 της χρόνια στις 15 του Μαΐου κατά το 620 με 640. Τότε εορτάζεται και η μνήμη της.
Τα σώματα των μαρτύρων θάφτηκαν έπειτα από λίγο καιρό από τους κατοίκους του Gheel. Έπειτα από λίγο καιρό όμως αποφάσισαν πως άξιζε ένας καλύτερος τρόπος ταφής σε αυτούς του άγιους μάρτυρες και αποφάσισαν να τους ξεθάψουν για να φτιάξουν από την αρχή τους τάφους τους. Τότε έκπληκτοι οι εργάτες που έσκαψαν είδαν πως οι μάρτυρες ήταν τοποθετημένοι μέσα σε δύο εξαίρετους τάφους λαξευμένους τόσο όμορφα με πέτρα που θα έλεγες πως σμιλεύτηκαν από αγγέλους. Όταν άνοιξαν τον τάφο της Αγίας βρήκαν τοποθετημένο το στήθος της ένα κόκκινο τούβλο που έγραφε «Εδώ βρίσκεται η αγία παρθένα και μάρτυρας Ντύμφνα». Μία μεγαλόπρεπη Εκκλησία στήθηκε στο μέρος όπου βρέθηκαν τα οστά και τα οστά τους φυλάσσονται σε χρυσές οστεοθήκες. Τα οστά της Αγίας θεραπεύουν πολλές πνευματικές ασθένειες, επιληψίες, νευρικές διαταραχές,  δαιμονικές επιρροές και αποτελεί στήριγμα στα θύματα των βιασμών. Σύντομα κόσμος από πολλά απομακρυσμένα μέρη επισκεπτόταν το ναό για να βρει γιατρειά. Τιμάτε ιδιαίτερα στο Gheel όπου η μνήμη της διατηρήθηκε μέχρι και σήμερα. Πολλά θαύματα της αγίας σημειώνονται κατά τα έτη 1604 και 1668.

------------------------------------------------------------

+  Commemorated on May 15
St. Dymphna was the daughter of a pagan king of Ireland, but became a Christian and was secretly baptized. After the death of her mother, who was known for her beauty, her father offered his own hand in marriage to his daughter. However, Dymphna ran away with the assistance of a priest, Gerebernus. Landing in Antwerp, Belgium, they traveled to the village of Gheel, where they lived near a local chapel.
In 650, St. Dymphna’s father found her and renewed his offer of marriage. Realizing that she would never accept him in this way, he demanded that Fr. Gerebernus be killed. Dymphna received a martyr’s crown when her father cut off her head with a sword.
The bodies were placed in coffins and entombed in a cave where they were later found by local Christians. Eventually, the relics of St. Dymphna were buried in the church at Gheel, while St. Gerebernus was buried in Kanten.
In Christian art, St. Dymphna is depicted with a sword in her hand and a devil at her feet. She has been invoked as the patroness against insanity. The church where Dymphna was buried in Gheel (25 miles from Antwerp) was destroyed by a fire in 1489. A new church was consecrated on the same site in 1532 and still stands to this day.

Αγία Άννα - Saint Anna (Anne)

                                  22x30 cm / 8,6x 11,8inch. Egg tempera on linden wood.
                                         Burnt wood effect (painted)




+ Η Μητέρα της Παναγίας

Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Σύμφωνα όμως με την παράδοση της Εκκλησίας, ο Ιερέας Ματθάν, κάτοικος της Βηθλεέμ, απέκτησε τρεις θυγατέρες: τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα.

Η Μαρία, αφού παντρεύτηκε στη Βηθλεέμ, γέννησε εκεί την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Η Άννα παντρεύτηκε τον Ιωακείμ από τη Γαλιλαίο. Μετά από πολλά χρόνια ατεκνίας, απέκτησε κόρη, την Παρθένο Μαρία.

Η παράδοση αναφέρει ότι οι γονείς της την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του Ναού της Ιερουσαλήμ, σε ηλικία τριών ετών. Αυτοί δε μετά από λίγα χρόνια πέθαναν.

Την Αγία Άννα τιμούσαν από τα αρχαία χρόνια. Το συμπεραίνουμε αυτό από διάφορους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και από αρχαίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που υπάρχουν προς τιμήν της μητέρας της Θεοτόκου. Επίσης, το έτος 550 μ.Χ., ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, αφιέρωσε ναό στην Κωνσταντινούπολη προς τιμήν της Αγίας Άννας.


Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς ἀτεκνίας δεσμὰ διαλύονται· τοῦ Ἰωακεὶμ γὰρ καὶ τῆς Ἄννης εἰσακούων Θεός, παρ᾽ ἐλπίδα τεκεῖν αὐτοὺς σαφῶς, ὑπισχνεῖται θεόπαιδα· ἐξ ἧς αὐτὸς ἐτέχθη ὁ ἀπερίγραπτος, βροτὸς γεγονώς, δι᾽ Ἀγγέλου κελεύσας βοῆσαι αὐτῇ· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
---------------------------------------

+ St. Anna, the mother of the Theotokos, was the wife of St. Joachim and the daughter of Mattham, a Levi priest. Anna and Joachim were married and childless for about 50 years. This saddened them, and they vowed that should the Lord bless them with a child they would dedicate it to Him. Hoping their prayers would be answered, they brought gifts to the Lord's temple in Jerusalem on the yearly Feast of the Dedication (Hanukkah) and Feast of Lights (c.f. Macc 4:52-59; 2 Macc 10:5). The priests, however, did not wish to accept them, since they were from a childless man, and Joachim was scorned (c.f. St. Romanos the Melodist, c.490-556). Publicly humiliated he soon remembered that Abraham whom God gave a son in his old age. He then retired to the wilderness to pray, were the Archangel Gabriel told him that his prayers have been heard, and that Anna will give birth to a daughter who shall be called Mary.
The Archangel also reminded Joachim that, "according to your vow, she (Mary) shall be devoted to the Lord from her infancy, and she shall be filled with the Holy Spirit, even from her mother's womb. Mary shall not eat or drink anything unclean, nor shall her conversation or life be among the crowds of the people, but in the temple of the Lord, that it may not be possible to say, or so much as to suspect, any evil concerning her". Again, St. Romanos chants, "Joachim on the mountain prayed to receive fruit from the womb of Anna; and the prayer of the holy man was received".
Anna, meanwhile, went home to her garden weeping bitterly. She sat under a laurel tree and prayed, "O God of our fathers, bless me and hear my prayer, as You opened the womb of Sarah and gave her a son Isaac". She wept asking, "Alas, who begot me? And what womb did bear me, that I should be thus accursed before the children of Israel, and that they should reproach and deride me in the temple of my God? Woe is me, to what can I be compared? I am not like the fowls of the heaven, because even the fowls of the heaven are productive before You, O Lord. Alas! to what can I be compared? I am not like the beasts of the earth, because even the beasts of the earth are fruitful before You, O Lord Woe is me, to what can I be compared? I am not comparable to the waves of the sea; for these, whether they are calm, or in motion, with the fishes which are in them, praise You, O Lord. Alas! to what have I been likened? I am not like this earth because even the earth brings forth its fruit in season and blessed You, O Lord".
The same Archangel appeared to Anna and told her, "I am the angel who has presented your prayers and alms before God; and now I have been sent to you to announce that you shall bring forth a daughter, who shall be called Mary, and who shall be blessed above all women. She shall be full of the favour of the Lord, even from her birth. She shall remain in her father's house until she is weaned and, thereafter, she shall be delivered to the service of the Lord. She shall serve God, day and night, in fasting and prayers. She shall abstain from every unclean thing and shall not depart from the temple until she shall reach the years of discretion. She shall never know man, but alone and without precedent, as an immaculate and undefiled virgin, without intercourse with man, she shall bring forth a Son. She, His handmaiden, shall bring forth the Lord, both in grace, and in name, and in work, the Saviour of the world". Gabriel then said, "arise, therefore, and go up to Jerusalem; and when you arrive at the gate that, because it is plated with gold, is called 'Golden', there, for a sign, you shall meet your husband, for whose safety you have been anxious. When, therefore, you find these things accomplished, believe that all the rest which I have told you shall also undoubtedly be accomplished".
On this occasion St. Romanos chants, "the prayer and groaning of Joachim and Anna at their barrenness and childlessness have proved acceptable, and have come unto the ears of the Lord; and they have put forth fruit that brings life to the world. The one offered his prayer in the mountain, the other bore her reproach in the garden. But with joy the barren bears the Theotokos who sustains our life".
On the following day, Joachim brought his offerings into the temple, worshipped the Lord, and then returned home. There was great joy and celebration when it was heard that Anna conceived.
When Mary was three years old, her parents, after offering up their sacrifice, left her to be brought up with the other maidens in the apartments of the temple.
For the next seven years, Anna and Joachim visited Mary often until they reposed, leaving her an orphan. The Orthodox Church commemorates the dormition of St. Anna on 25th of July. Both of the Virgin Mary's parents are commemorated together on the 9th of September.

Παναγία Γοργοεπήκοος - Panagia Gorgoepikoos

22x30cm - 8,6x 11,8inch
Egg tempera and gold leaf 22K on halos.
2016.

+Η Παναγία Γοργοεπίκοος βοηθάει και σώζει γρήγορα όσους με πίστη καταφεύγουν σε αυτή και την επικαλούνται και την τιμούν ως Γοργοεπήκοο (Γοργοϋπήκοο). Έκτοτε πολλές εικόνες, εκκλησίες, αλλά και μονές τιμούν την Παναγία την Γοργοεπήκοο (Γοργοϋπήκοο). Γιατί πραγματικά αισθανόμαστε πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε από τις πρεσβείες, τις μεσιτείες και την μητρική προστασία Της στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Η Μητέρα του Κυρίου μας μεριμνά γοργά για τη σωτηρία όλων μας και αναδίδει χάρη σε όλους όσους την επικαλούνται με πίστη, ελπίδα και αγάπη. Ας την επικαλούμαστε πάντοτε, ας ψάλλουμε την παράκληση της και ας την πανηγυρίζουμε την ημέρα της εορτής της, την 1η Οκτωβρίου.

 Μεγαλυνάριον
Γοργοϋπηκόου τήν θαυμαστήν καί σεπτήν Εἰκόνα, προσκυνήσωμεν ἀδελφοί, θαύματα τελοῦσαν καί βρύουσαν ἰάσεις καί ταύτην μετά πόθου κατασπασώμεθα.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Ἔχοντες Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν, Ἀνύμφευτε Κόρη, ὡς προπύργιον ὀχυρόν, προσφεύγομεν ταύτῃ καιρῶ τῶν τῶν κινδύνων καί ἐπηρείας πάσης ἀπολυτρούμεθα.

----------------------------------------

+  Panagia Gorgoepikoos (Gr., Γοργοεπήκοο, "She who is quick to hear") is the name of an icon and also one of the many surnames given to the Theotokos and monasteries.
The Synaxis of the of the Most-Holy Theotokos Gorgoepikoos is commemorated on October 1.

Αγία Εμμέλεια - Saint Emmelia

                                             22Χ30cm - 8,6x 11,8inch. Egg tempera

+ Η Οσία Εμμελεία καταγόταν από ευσεβή οικογένεια της Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ο πατέρας αυτής αναδείχθηκε σε Μάρτυρα κατά τους τελευταίους διωγμούς. Ο βίος της Αγίας είναι η αγαθή ρίζα από την οποία βλάστησαν γλυκύτατη καρποί, τα παιδιά της, τα οποία ανεδείχθησαν εξέχοντα μέλη της κοινωνίας και τα περισσότερα Άγιοι της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Πέτρος Σεβαστείας, η μοναχή Μακρίνα και ο μοναχός Ναυκράτιος. Από αγία ρίζα προήλθαν αγιασμένοι βλαστοί, δηλαδή από αγίους γονείς προήλθαν ευλογημένα και άγια τέκνα.

Η Οσία Εμμελεία δοκίμασε στη ζωή της, όπως συμβαίνει συνήθως με τους εκλεκτούς, πολλές θλίψεις. Ο θάνατος των γονέων της, πριν ακόμα νυμφευθεί, ο θάνατος του συζύγου της, μόλις γεννήθηκε ο υιός τους Πέτρος και ο πρόωρος θάνατος του υιού της Ναυκρατίου, αλλά και το να αναθρέψει μόνη της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, από ένα σημείο και μετά, τα τέκνα της, ήταν μερικές από αυτές. τις αντιμετώπισε όμως με υποδειγματική πίστη, ανδρεία και υπομονή. Δίδασκε τα παιδιά της κυρίως με το παράδειγμά της. Τους έδωσε, μαζί με το δικό της γάλα, το ανόθευτο γάλα της πίστεως και τους δίδαξε το μυστήριο της Εκκλησίας.

Τελείωσε τη ζωή της ως μοναχή με ηγουμένη τη θυγατέρα της Οσία Μακρίνα.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Σωφρόνως τὸν βίον σου κατ' ἐναντίον Θεοῦ, ἐτέλεσας πρότερον σὺν Βασιλείω σεμνῶ, Ἐμμέλεια πάνσεμνε, εἴτα δὲ ἐν ἐρήμῳ, ἀναβάσεις διέθου ἅμα τοὶς σοὶς ἐκγόνοις, ὡς τὰ ἄνω ποθοῦσα, διὸ σὲ ὁ Χριστὸς πανοικοί, ὑπερεδόξασε.
-------------------------------------------------------------

+ The holy and righteous Emmelia (also Emily or Emilia), is the mother of Saint Basil the Great and several other children who are saints of the Church. Churches of the Russian tradition keep her feast on January 3, along with her son Basil. Greek churches keep her feast on May 30, along with her husband Saint Basil the Elder and her mother-in-law, Saint Macrina the Elder.
There are very few descriptions of Saint Emmelia’s life. She was the daughter of a martyr and the daughter-in-law of Macrina the Elder. Along with her husband, Basil the Elder, she gave birth to ten children. She instilled the Orthodox faith in her children, teaching them to pray and devote their lives to the service of the Church. As a result of her zealous yet maternal instruction of her children, five of them are commemorated as saints on the Church calendar: Sts. Macrina, Basil, Peter of Sebaste, Gregory of Nyssa, and Theosebia, a deaconess. Therefore, Saint Emilia is often called “the mother of saints.”
When her son, Naucratius, suddenly died at the age of twenty-seven, she was consoled by her eldest daughter, Macrina. Macrina reminded her that it was not befitting to a Christian to “mourn as those who have no hope” and inspired her to hope courageously in the resurrection vouchsafed to us by the Pascha of the Lord.
After her children left home, St. Emmelia was persuaded by Macrina to forsake the world. Together they founded a monastery for women. Emilia divided the family property among her children. Retaining only some meager possessions, she and Macrina withdrew to a secluded family property in Pontus, picturesquely located on the banks of the Iris River and not far from Saint Basil’s wilderness home. A number of liberated female slaves desired to join the pair, and a convent was formed. They lived under one roof and held everything in common: They ate, worked, and prayed together. They were so eager to advance in virtue that they regarded fasting as food and poverty as riches. The harmony of this model community of women was unspoiled by anger, jealousy, hatred, or pride. Indeed, as the Church sings of monastics, they lived like angels in the flesh.
Living in this manner for many years, Emmelia reached old age. When an illness signaled her departure from this world, her son Peter came to her side. Together with Macrina, he tended to his mother in her last days. As the oldest and the youngest, Macrina and Peter held a special place in Emmelia’s heart.
Before committing her soul to the Lord, she raised her voice to Heaven, saying, “To you, O Lord, I give the first fruits and the tithe of the fruit of my womb. The first fruit is my first-born daughter, and the tithe is this, my youngest son. Let these be for you a rightly acceptable sacrifice, and let your holiness descend upon them!” St. Emmelia was buried as she had requested, beside her husband in the chapel at their estate in Annesi, where Naucratius had also been laid.

St. Emmelia May 8th Troparion

Through thee the divine likeness was securely preserved, O Mother Emmelia; for thou didst carry the cross and follow Christ. By example and precept thou didst teach us to ignore the body because it is perishable, and to attend to the concerns of the undying soul. Therefore, doth thy soul rejoice with the angels.

Άγιος Χαράλαμπος - Saint Charalampos

                                   22Χ30cm - 8,6x 11,8inch. Egg tempera and gold leaf 22K

Περισσότερες πληροφορίες για την ζωή του αγίου Χαραλάμπους / More details about St. Charalampo's life: https://lydiagourioti-iconography.blogspot.gr/2008/12/saint-haralampos.html

Αγία Μαρία η Μαγδαληνή - Saint Mary Magdalene

                                              22x30cm - 8,6x 11,8inch. Egg tempera

+ Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, καταγόταν από τα Μάγδαλα, πόλη που βρίσκεται δυτικά της θάλασσας της Γαλιλαίας. Όταν πληροφορήθηκε για τον Χριστό, πήγε κοντά του και απαλλάχθηκε από τα επτά δαιμόνια που την ενοχλούσαν και στην συνέχεια έγινε μαθήτρια του. Αυτή, μάλιστα, κατά την Ανάσταση του Κυρίου ήλθε πρώτη στον τάφο Του με αρώματα, και άγγελοι ντυμένοι στα λευκά ανήγγειλαν σ' αυτή την Ανάσταση Του. Η Μαρία, μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, εξακολούθησε να διακονεί στην πρώτη χριστιανική Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ. Έπειτα πήγε στην Έφεσο, κοντά στον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, οπού και πέθανε. Τάφηκε στην είσοδο της σπηλιάς, όπου αργότερα εκοιμήθησαν οι επτά παίδες εν Εφέσω.
Γιορτάζει κάθε χρόνο στις 22 Ιουλίου.

Η δεξιά της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους.
Η αριστερά της Αγίας βρίσκεται αδιάφθορη στη Μονή Σιμωνόπετρας Αγίου Όρους.
Μέρος του αριστερού ποδός της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Εσφιγμένου Αγίου Όρους.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στις Μονές Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας και 40 Μαρτύρων Σπάρτης, στη ρωμαιοκαθολική Βασιλική του Λατερανού Ρώμης, στη ρωμαιοκαθολική Βασιλική του Αγίου Μαξιμίνου Μασσαλίας και στον ομώνυμο ρωμαιοκαθολικό Ναό Vezelau Γαλλίας.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Χριστῷ τῷ δι᾽ ἡμᾶς, ἐκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνὴ Μανδαληνή, ἠκολούθεις Μαρία, αὐτοῦ τὰ δικαιώματα, καὶ τοὺς νόμους φυλάττουσα, ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἀνευφημοῦμέν σε πίστει, καὶ πόθῳ γεραίρομεν.

--------------------------------------------------------------

 +The great and holy myrrh-bearer Mary Magdalene, equal of the apostles, was a disciple of Jesus named Mary from Magdala, a town in Galilee. Her feast is celebrated on July 22, and she is also remembered on the Sunday of myrrh- bearer women. She has an Akathist hymn dedicated to her.


Troparion (Tone 1)

In keeping His commandments and laws, O holy Mary Magdalene,

You followed Christ, who for our sake was born of a virgin,

And in celebrating your most holy memory today,

We receive forgiveness of sins by your prayers!

Άγιος Αρχοντίων ή Αρχόντιος - Saint Archontion (Archontios)

                         22x30cm - 8,6x 11,8inch. Egg tempera and gold leaf on the halo.


+ Ο Άγιος Αρχοντίων μαρτύρησε δια λιμού (Λαμία είναι ένα θηρίο, το οποίο έχει μεγάλο λαιμόν. Mε το θηρίο αυτό, παρομοιάζεται εδώ ο Διάβολος).  Εορτάζει στις 3 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.
                                   
            Aρχοντίων λίμωττε καντεύθεν τρύχε, Άρχοντα κόσμου λαμίαν νοουμένην.
--------------------------
+ Saint Archontion is a holy martyr and died of a beast called Lamia in a persecution of Christians in the early Church. Other sources mention that he died from starvation in the name of God.
He is comemmorated in 3rd September.

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος - Saint Jonh the Russian

                                 22x30cm - 8,6x 11,8inch. Egg tempera and gold leaf on halo


+ Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690 μ.Χ., από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711 μ.Χ., και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.

Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του. Ήταν από εκείνους τους νέους, όπου τους σοφίζει η γνώση του Θεού, όπως κήρυξε ο σοφός Σολομών, λέγοντας: «Ο δίκαιος είναι γνωστικός και στη νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δεν είναι το πολυχρόνιο, ούτε μετριέται με τον αριθμό των ετών. Η φρονιμάδα πιο νέους ανθρώπους είναι σεβάσμια ωσάν να είναι φέροντες και ο καθαρός βίος τους κάνει ωσάν να είναι γέροντες πολύμαθοι».

Έτσι, λοιπόν, και ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους. Στον αφέντη του και σε όσους τον παρακινούσαν να αρνηθεί την πίστη του, αποκρινόταν με σθεναρή γνώμη ότι προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πέσει σε τέτοια φοβερή αμαρτία. Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω».

Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του.

Έμεινε, λοιπόν, ήσυχος ο μακάριος Ιωάννης από τις υποσχέσεις και απειλές του Οθωμανού κυρίου του, ο οποίος τον είχε διορισμένο στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του. Σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό, διότι αξιώθηκε να έχει ως κλίνη τη φάτνη στην οποία ανεκλίθη κατά την γέννησή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ήταν δε αφοσιωμένος στο έργο του, περιποιούμενος με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόση την προς αυτά αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του.

Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο, για να καταπονεί το σώμα του με την κακοπέραση και με την άσκηση, μέσα στη δυσοσμία των ζώων και στα ποδοβολητά τους. Κάθε νύχτα ο σταύλος γέμιζε από τις προσευχές του Αγίου και η κακοσμία γινόταν οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, και εκεί πορευόταν κατά τους κανόνες των Πατέρων, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.

Συνέχεια έψαλλε τους λόγους του ιερού ψαλμωδού: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. Ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ’ Αὐτόν. Ὅτι Αὐτὸς ρύσεταί με ἐκ παγίδος θηρευτοῦ καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. Ἔθεντο με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. Ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν Κύριον ἐκέκραξα ἐν τῷ θλίβεσθαί με καὶ εἰσήκουσέ μου. Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν μου καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Πρὸς σὲ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου Κύριε, τὸν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδοὺ ὡς ὀφθαλμοὶ δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὐτῶν, οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς». Ψαλμούς σιγόψαλλε και κατά την ώρα που ακολουθούσε πίσω από το άλογο του αφέντη του.

Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου.

Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια. και ο Κύριος, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», επέβλεψε επί τον δούλο του τον πιστό και έκανε, ώστε να πάψουν να τον περιπαίζουν και να τον υβρίζουν οι σύνδουλοί του και οι άλλοι αλλόθρησκοι.

Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.

Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.

Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν. Και, όπως λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «τὰ ὑπερφυῆ ταῦτα σημεῖα συμβαίνουσι τοῖς ἁπλουστέροις τῇ διανοίᾳ καὶ θερμοτέροις τῇ ἐλπίδι», ότι, δηλαδή, αυτά τα υπερφυσικά θαύματα συμβαίνουν σε εκείνους που έχουν απλούστερη διάνοια και είναι θερμότεροι στην ελπίδα την οποία έχουν προς τον Θεό. Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.

Αλλά ύστερα από λίγες ημέρες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικίων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς πιο οικίους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».

Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.

Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων και κάνοντας με προθυμία τα θελήματα του αγά.

Αλλά ύστερα από λίγα χρόνια, κατά τα οποία έζησε ο μακάριος Ιωάννης με νηστεία, προσευχή και χαμευνία, πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής του, ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος πάνω στα άχυρα του σταύλου, τον οποίο είχε αγιάσει με τις δεήσεις του και με την κακοπάθεια του σώματός του για το όνομα και την αγάπη του Χριστού.

Προαισθανόμενος ο Όσιος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι' αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ιερεύς φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν το 1730 μ.Χ.

Το 1733 μ.Χ., το ακέραιο και ευωδιάζον ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά στη λατομημένη σε βράχο εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο ναό του Αγίου Βασιλείου και τέλος στο ναό που ανεγέρθηκε προς τιμήν του. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα στο δεξιό μέρος της Εκκλησίας. Εκεί κατέφθαναν αναρίθμητοι προσκυνητές και πάσχοντες από διάφορα νοσήματα που εύρισκαν την θεραπεία τους.

Όταν, κατά το 1832 μ.Χ., επί σουλτάνου Μαχμούτ του Β', επαναστάτησε εναντίον του ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Ιμπραχήμ πασάς, ο σουλτάνος έστειλε εναντίον του και τον Χαζνετάρ Ογλού Οσμάν πασά με 1.800 στρατιώτες. Ο Οσμάν πασάς, αφού πέρασε την Καισάρεια της Καππαδοκίας, έφθασε κοντά στο Προκόπιο, όπου σκεπτόταν να αναπαυθεί και να αναχωρήσει την άλλη ημέρα. Επειδή όμως οι περισσότεροι από τους Μουσουλμάνους του Προκοπίου, σαν γενίτσαροι που ήσαν, μισούσαν τον σουλτάνο, συμφώνησαν όλοι να μην δεχθούν τον Οσμάν πασά στο Προκόπι ούτε στα σύνορα. Οι Χριστιανοί, που ήσαν πιστοί στον σουλτάνο, προσπάθησαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους να πειθαρχήσουν στον σουλτάνο και να δεχθούν τον στρατό που ερχόταν από εκείνον, λέγοντας μάλιστα σε αυτούς ότι μπορεί ο Οσμάν πασάς να αγανακτίσει και να καταστρέψει το χωριό. Εκείνοι όμως δεν άλλαζαν γνώμη. Τότε οι Χριστιανοί πήραν τα γυναικόπαιδα και έφυγαν στα γύρω χωριά και στις σπηλιές, για να μην πέσουν θύματα της ανόητης αντιδράσεως των γενιτσάρων.

Πράγματι, την άλλη ημέρα, όταν ο Οσμάν πασάς εισήλθε στο Προκόπι, το λεηλάτησε και το κατέστρεψε. Κάποιοι από τους στρατιώτες εισήλθαν και στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Άρπαξαν τα ιερά σκεύη και άνοιξαν τη λάρνακα του Οσίου ελπίζοντας να βρουν και εκεί χρυσαφικά και ασημικά. δεν βρήκαν όμως τίποτε. Από το κακό τους, που βγήκαν γελασμένοι και για να κοροϊδέψουν τη χριστιανική πίστη, αποφάσισαν να κάψουν το ιερό λείψανο.

Το έβαλαν στο προαύλιο, μάζεψαν πολλά φρύγανα, έβαλαν φωτιά και έριξαν με ασέβεια το ιερό σκήνωμα μέσα στις φλόγες. Το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου όχι μόνο έμεινε άφλεκτο, αλλά και φάνηκε στους άπιστους ότι ζούσε, τους φοβέριζε και τους έδιωχνε από τον περίβολο της εκκλησίας.

Την επόμενη ημέρα γέροντες Χριστιανοί βρήκαν τα ασημικά, που είχαν αφήσει από τον τρόμο τους οι Τούρκοι στρατιώτες, πήραν με ευλάβεια το ιερό λείψανο και το τοποθέτησαν πάλι μέσα στη λάρνακα.

Η δεξιά του Οσίου Ιωάννου δόθηκε από τους κατοίκους του παλαιού Προκοπίου το 1881 μ.Χ., στον αντιπρόσωπο της Μονής Παντελεήμονος Αγίου Όρους Ιερομόναχο Διονύσιο, σε αντάλλαγμα για την μεγάλη βοήθεια της Μονής στην ανέγερση του Ναού του Οσίου πάνω στον τάφο του.

Το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Εύβοια τον Οκτώβριο του 1924 μ.Χ μαζί με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας από το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης». και ενώ το πλοίο βρισκόταν στη Ρόδο δεν προχωρούσε, αλλά περιστρεφόταν μέσα στη θάλασσα και έμενε στον ίδιο τόπο. Ο κυβερνήτης του πλοίου φοβήθηκε. Τότε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος, που είχε πάρει μαζί του το ιερό λείψανο κρυφά, εξήγησε στον πλοίαρχο ότι μέσα στο πλοίο και μάλιστα στο αμπάρι ήταν το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου. Αμέσως ο κυβερνήτης διέταξε την μεταφορά του ιερού σκηνώματος στο διαμέρισμα του πλοίου, το οποίο χρησιμοποιούταν ως ευκτήριος οίκος, όπου το εναπέθεσαν και άναψαν το καντήλι.

Εορτάζει 27 Μαΐου.
Ιερά Λείψανα:	Το Λείψανο του Οσίου βρίσκεται αδιάφθορο στο ομώνυμο Προσκύνημα Προκοπίου Ευβοίας. Η δεξιά του Οσίου βρίσκεται στη Μονή Παντελεήμονος Αγίου Όρους.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε πρὸς οὐρανίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον τὸ σκῆνός σου ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσία ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ὠκειώθης τῷ Χριστῷ Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


-----------------------------------------------------------------



+  The blessed John the Russian (1690-1730) was enslaved by the Turks, but lived his life in holy humility and miracles. His feast day is commemorated by the Church on May 27.

St John was born around 1690 in the south of Russia to pious Orthodox parents. Upon reaching maturity he was called to service in the army of Peter I, to serve as a simple soldier. During the Prutsk campaign of the Russo-Turkish war he was taken prisoner. As the case then, he ended up as a slave of the Turkish cavalry commander who took John to his home in the village of Prokopion, near Caesarea in Asia Minor.
Like all captured Christian soldiers, John was threatened, tortured, subjected to all means to convert him to the Moslem faith. John was resolute in his resistance to this inhumane treatment, bravely enduring humiliations and beatings. Noting John’s firm faith, his master’s heart softened and John was assigned to take care of his master’s stable, which also became his living quarters. Recalling the cave and manger where his Savior came into the world, John rejoiced in his small dark corner of the stable as a little paradise where he could freely pray and offer praises to the true God. Occasionally, John would leave his bed to keep vigil at the nearby Church of the Great Martyr George, and on Saturdays and Feast days receive Holy Communion.
As the cavalry commander prospered, he understood his blessings and prosperity came through his servant John, and noted this to his fellow citizens.
Foreseeing his end, John called for a priest from the church he had attended and asked to partake of the immaculate mysteries. The priest was afraid to openly bring the Eucharist into the stable. Being divinely inspired, he dug the core out of an apple and lined the cavity with beeswax and placed the communion inside. He then visited the saint at the stables and gave him Communion. After receiving communion, John fell asleep in the Lord on May 27, 1730. He was about forty years old.
His relics were brought from the village of Prokopion to Euboea by refugees from Urgup in Cappadocia, after the Asia Minor Disaster of 1922-24. For several decades the relics were in the church of Ss. Constantine and Helen at New Prokopion, Euboia, and in 1951 they were transferred to a new church dedicated to St John the Russian (within the new Monastery of Saint Jonh the Russian). St. John's body is small, and he is clothed in a garment similar to an altar server. His face is dark and is covered by a gold mask; one of his exposed hands is also quite dark. Thousands of pilgrims flock here from all the corners of Greece, particularly on his feast day (May 27).
St. John the Russian is widely venerated on Mount Athos, particularly in the Russian monastery of St. Panteleimon.

Apolytikion (Tone 4)

He that hath called thee from earth unto the heavenly abodes doth even after thy death keep thy body unharmed, O righteous one; for thou wast carried off as a prisoner into Asia wherein also, O John, thou didst win Christ as thy friend. Wherefore do thou beseech him that our souls be saved.

Χριστός Παντοκράτωρ - Christ Pantokrator

                               22x30cm - 8,5x11,8inch
                               Egg tempera and gold leaf on background 22K

Γ΄ Κυριακή των Νηστειών - της Σταυροπροσκυνήσεως/ 3rd Sunday of Great Lent, Veneration of the Cross

                               30X45cm - 11,8X17,7inch.
                                Egg tempera.

+ Η άσκηση των αρετών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από την προσωπική ισχυρή θέληση, είναι απαραίτητη και η αγιαστική δύναμη της Εκκλησίας μας. Έτσι οι άγιοι Πατέρες όρισαν, καταμεσής της αγίας Τεσσαρακοστής να προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, για να λαμβάνουμε οι πιστοί από αυτόν χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε με σθένος τον πνευματικό μας αγώνα.

Ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχημα της Εκκλησίας μας και το αήττητο όπλο κατά των δυνάμεων του κακού. Πάνω σε αυτόν συντρίφτηκε το κράτος του διαβόλου και εκμηδενίστηκε η δύναμή του. Από αυτόν πήγασε η απολύτρωση και η αθανασία στο ανθρώπινο γένος. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας , φρίττει γαρ και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν » και «Νυν εμφανιζόμενος ο Σταυρός, δύναμιν παρέχη εν τω μέσω των νηστειών, τοις το θείον σκάμμα, ανύουσι προθύμως ΄ αυτόν μετ ' ευάβείας , κατασπαζόμεθα ».

Από φονικό και έχθιστο μέσον εκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σε μέσον αγιασμού και νοητή ασπίδα προστασίας από τις επιβουλές του Εωσφόρου και των σκοτεινών πεσόντων αγγέλων του. Άλλοι τον παρομοιάζουν με ισχυρό κυματοθραύστη κατά των κλυδωνισμών της ζωής, που προκαλεί το κακό και η αμαρτία. Η σωματική κόπωση της νηστείας και η ψυχική νωχέλεια του πνευματικού αγώνα είναι δυο βασικοί παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να αναστείλουν τη νηπτική πορεία του πιστού. Η αγιαστική δύναμη του Σταυρού είναι το αντίδοτο σ' αυτή την κατάσταση.

Ο Σταυρός του Χριστού, εκτός από θείο σύμβολο της Εκκλησίας μας, έχει και ηθική σημασία για τον κάθε πιστό. Όπως ο Κύριος έφερε το δικό Του Σταυρό στο Γολγοθά, φορτωμένος τις ανομίες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, έτσι και ο πιστός του Χριστού, φέρει αυτός τον προσωπικό του σταυρό, τον αγώνα για σωτηρία και τελείωση. Ο δρόμος για τη σωτηρία είναι πραγματικός Γολγοθάς και απαιτεί αυταπάρνηση σε όσους τον ανεβαίνουν. Το βεβαίωσε ο Κύριος: « όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν , απαρνησάσθω ευατόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι » (Μαρκ.8,34). Η αγία περίοδος του Τριωδίου είναι κατ' εξοχήν σταυρική πορεία και νοητή σταύρωση των παθών μας.

Γι' αυτό η αγία μας Εκκλησία αφιέρωσε την Κυριακή αυτή στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Οι πιστοί αντλώντας χάρη από αυτόν, δυναμωμένοι πια και ανανεωμένοι, αντιπαρερχόμαστε τα εμπόδια που στήνει ο πονηρός και βαδίζουμε την ουρανοδρόμο ατραπό με οδηγό τη χαρά και τη λαχτάρα να συναντήσουμε τον αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό την αγία και λαμπροφόρο η ημέρα της εγέρσεώς Του.
-----------------------------------------
+ The Third Sunday of Lent is that of the Veneration of the Cross. The cross stands in the midst of the church in the middle of the lenten season not merely to remind men of Christ’s redemption and to keep before them the goal of their efforts, but also to be venerated as that reality by which man must live to be saved. “He who does not take up his cross and follow me is not worthy of me” (Mt.10:38). For in the Cross of Christ Crucified lies both “the power of God and the wisdom of God” for those being saved (1 Cor.1:24).

The commemoration and ceremonies of the Third Sunday of Lent are closely parallel to the feasts of the Veneration of the Cross (September 14) and the Procession of the Cross (August 1). Not only does the Sunday of the Holy Cross prepare us for commemoration of the Crucifixion, but it also reminds us that the whole of Lent is a period when we are crucified with Christ.
As we have “crucified the flesh with its passions and desires” (Galatians 5:24), and will have mortified ourselves during these forty days of the Fast, the precious and life-giving Cross is now placed before us to refresh our souls and encourage us who may be filled with a sense of bitterness, resentment, and depression. The Cross reminds us of the Passion of our Lord, and by presenting to us His example, it encourages us to follow Him in struggle and sacrifice, being refreshed, assured, and comforted. In other words, we must experience what the Lord experienced during His Passion - being humiliated in a shameful manner. The Cross teaches us that through pain and suffering we shall see the fulfillment of our hopes: the heavenly inheritance and eternal glory.
As they who walk on a long and hard way and are bowed down by fatigue find great relief and strengthening under the cool shade of a leafy tree, so do we find comfort, refreshment, and rejuvenation under the Life-giving Cross, which our Fathers “planted” on this Sunday. Thus, we are fortified and enabled to continue our Lenten journey with a light step, rested and encouraged.
Or, as before the arrival of the king, his royal standards, trophies, and emblems of victory come in procession and then the king himself appears in a triumphant parade, jubilant and rejoicing in his victory and filling those under him with joy, so does the Feast of the Cross precede the coming of our King, Jesus Christ. It warns us that He is about to proclaim His victory over death and appear to us in the glory of the Resurrection. His Life-Giving Cross is His royal scepter, and by venerating it we are filled with joy, rendering Him glory. Therefore, we become ready to welcome our King, who shall manifestly triumph over the powers of darkness.
The present feast has been placed in the middle of Great Lent for another reason. The Fast can be likened to the spring of Marah whose waters the children of Israel encountered in the wilderness. This water was undrinkable due to its bitterness but became sweet when the Holy Prophet Moses dipped the wood into its depth. Likewise, the wood of the Cross sweetens the days of the Fast, which are bitter and often grievous because of our tears. Yet Christ comforts us during our course through the desert of the Fast, guiding and leading us by His hand to the spiritual Jerusalem on high by the power of His Resurrection.
Moreover, as the Holy Cross is called the Tree of Life, it is placed in the middle of the Fast, as the ancient tree of life was placed in the middle of the garden of Eden. By this, our Holy Fathers wished to remind us of Adam’s gluttony as well as the fact that through this Tree has condemnation been abolished. Therefore, if we bind ourselves to the Holy Cross, we shall never encounter death but shall inherit life eternal
- See more at: http://lent.goarch.org/sunday_of_the_cross/learn/#sthash.0mQIUujR.dpuf

The commemoration and ceremonies of the Third Sunday of Lent are closely parallel to the feasts of the Veneration of the Cross (September 14) and the Procession of the Cross (August 1). Not only does the Sunday of the Holy Cross prepare us for commemoration of the Crucifixion, but it also reminds us that the whole of Lent is a period when we are crucified with Christ.
As we have “crucified the flesh with its passions and desires” (Galatians 5:24), and will have mortified ourselves during these forty days of the Fast, the precious and life-giving Cross is now placed before us to refresh our souls and encourage us who may be filled with a sense of bitterness, resentment, and depression. The Cross reminds us of the Passion of our Lord, and by presenting to us His example, it encourages us to follow Him in struggle and sacrifice, being refreshed, assured, and comforted. In other words, we must experience what the Lord experienced during His Passion - being humiliated in a shameful manner. The Cross teaches us that through pain and suffering we shall see the fulfillment of our hopes: the heavenly inheritance and eternal glory.
As they who walk on a long and hard way and are bowed down by fatigue find great relief and strengthening under the cool shade of a leafy tree, so do we find comfort, refreshment, and rejuvenation under the Life-giving Cross, which our Fathers “planted” on this Sunday. Thus, we are fortified and enabled to continue our Lenten journey with a light step, rested and encouraged.
Or, as before the arrival of the king, his royal standards, trophies, and emblems of victory come in procession and then the king himself appears in a triumphant parade, jubilant and rejoicing in his victory and filling those under him with joy, so does the Feast of the Cross precede the coming of our King, Jesus Christ. It warns us that He is about to proclaim His victory over death and appear to us in the glory of the Resurrection. His Life-Giving Cross is His royal scepter, and by venerating it we are filled with joy, rendering Him glory. Therefore, we become ready to welcome our King, who shall manifestly triumph over the powers of darkness.
The present feast has been placed in the middle of Great Lent for another reason. The Fast can be likened to the spring of Marah whose waters the children of Israel encountered in the wilderness. This water was undrinkable due to its bitterness but became sweet when the Holy Prophet Moses dipped the wood into its depth. Likewise, the wood of the Cross sweetens the days of the Fast, which are bitter and often grievous because of our tears. Yet Christ comforts us during our course through the desert of the Fast, guiding and leading us by His hand to the spiritual Jerusalem on high by the power of His Resurrection.
Moreover, as the Holy Cross is called the Tree of Life, it is placed in the middle of the Fast, as the ancient tree of life was placed in the middle of the garden of Eden. By this, our Holy Fathers wished to remind us of Adam’s gluttony as well as the fact that through this Tree has condemnation been abolished. Therefore, if we bind ourselves to the Holy Cross, we shall never encounter death but shall inherit life eternal
- See more at: http://lent.goarch.org/sunday_of_the_cross/learn/#sthash.0mQIUujR.dpuf