Αγία Ξένια η δια Χριστόν σαλή - Saint Xenia of Petersburg

Egg tempera
Gold leaf 22k on background
2023

(Commemorated on January 24)





+ Saint Xenia lived during the eighteenth century, but little is known of her life or of her family. She passed most of her life in Petersburg during the reigns of the empresses Elizabeth and Catherine II.

Xenia Grigorievna Petrova was the wife of an army officer, Major Andrew Petrov. After the wedding, the couple lived in Saint Petersburg. Saint Xenia became a widow at the age of twenty-six when her husband suddenly died at a party. She grieved for the loss of her husband, and especially because he died without Confession or Holy Communion.

Once her earthly happiness ended, she did not look for it again. From that time forward, Xenia lost interest in the things of this world, and followed the difficult path of foolishness for the sake of Christ. The basis for this strange way of life is to be found in the first Epistle to the Corinthians (1 Cor. 1:18-24, 1 Cor. 2:14, 1 Cor. 3:18-19). The Lord strengthened her and helped her to bear sorrow and misfortune patiently for the next forty-five years.

She started wearing her husband’s clothing, and insisted that she be addressed as “Andrew Feodorovich.” She told people that it was she, and not her husband, who had died. In a certain sense, this was perfectly true. She abandoned her former way of life and experienced a spiritual rebirth. When she gave away her house and possessions to the poor, her relatives complained to the authorities. After speaking to Xenia, the officials were convinced that she was in her right mind and was entitled to dispose of her property as she saw fit. Soon she had nothing left for herself, so she wandered through the poor section of Petersburg with no place to lay her head. She refused all assistance from her relatives, happy to be free of worldly attachments.

When her late husband’s red and green uniform wore out, she clothed herself in rags of those colors. After a while, Xenia left Petersburg for eight years. It is believed that she visited holy Elders and ascetics throughout Russia seeking instruction in the spiritual life. She may have visited Saint Theodore of Sanaxar (February 19), who had been a military man himself. His life changed dramatically when a young officer died at a drinking party. Perhaps this officer was Saint Xenia’s husband. In any case, she knew Saint Theodore and profited from his instructions.

Saint Xenia eventually returned to the poor section of Petersburg, where she was mocked and insulted because of her strange behavior. When she did accept money from people it was only small amounts, which she used to help the poor. She spent her nights praying without sleep in a field outside the city. Prayer strengthened her, and in her heart’s conversation with the Lord she found the support she needed on her difficult path.

When a new church was being built in the Smolensk cemetery, Saint Xenia brought bricks to the site. She did this in secret, during the night, so that no one would know.

Soon her great virtue and spiritual gifts began to be noticed. She prophesied future events affecting the citizens of Petersburg, and even the royal family. Against her will, she became known as someone pleasing to God, and nearly everyone loved her. They said, “Xenia does not belong to this world, she belongs to God.” People regarded her visits to their homes or shops as a great blessing. Saint Xenia loved children, and mothers rejoiced when the childless widow would stand and pray over a baby’s crib, or kiss a child. They believed that the blessed one’s kiss would bring that child good fortune.

Saint Xenia lived about forty-five years after the death of her husband, and departed to the Lord at the age of seventy-one. The exact date and circumstances of her death are not known, but it probably took place at the end of the eighteenth century. She was buried in the Smolensk cemetery.

By the 1820s, people flocked to her grave to pray for her soul, and to ask her to intercede with God for them. So many visitors took earth from her grave that it had to be replaced every year. Later, a chapel was built over her grave.

Those who turn to Saint Xenia in prayer receive healing from illness, and deliverance from their afflictions. She is also known for helping people who seek jobs.

Troparion

Having lived as a stranger in the world, / you outwitted the deviser of evil / by your pretended foolishness, O Xenia. / You received the grace from God / to foresee and foretell things to come. / Now, as you have been translated from earth to heaven, / you are numbered with the choirs of the angels.

 

Saint Athanasios the Great - Άγιος Αθανάσιος o Μέγας

 22x30cm
Egg tempera 
2023.

Saint Athanasios the Athonite was born in Trabzon around 930 AD. and his original name was Avramios. He was orphaned at a very young age and was raised by a nun, a friend of his mother. He studied in Constantinople and later taught at the school of Athanasios, a wise teacher of the time. When he met Saint Michael Maleinos, he became a monk in the Monastery of Kymina where he took the name Athanasius.

Later he went to the monastery of Zygos on Mount Athos to asceticize. In the year 963 AD, with the encouragement and help of Nikiforos Fokas, he built on Mount Athos the famous Monastery of Megisti Lavra where he remained for forty years. He died tragically when he was crushed by the roof of the Temple of the Monastery. Saint Athanasius the Athonite is the founder of monasticism on Mount Athos. The Orthodox Christian Church commemorates him on January 18 of each year.

Apolytikion of Saint Athanasius of Mount Athos

Third Tone

The Angels' ranks were awed by thy life in the flesh, how, though corporeal, and clad with earthly clay, thou didst set forth with courage to invisible wars and wrestlings and didst boldly smite the hordes of the demons with mortal wounds. Wherefore, Christ rewarded thee with abundant gifts in return. Entreat Him that our souls find salvation, O most renowned Father Athanasius.

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ - Saint Seraphim of Sarov

 22x15cm
Egg tempera
Gold leaf on background 22k
(Well prepared linden wood)
2023

Our venerable and God-bearing father Seraphim of Sarov was a Russian ascetic who lived at the Sarov Monastery in the 18th century, and is considered a wonder-worker. The Church commemorates St. Seraphim on January 2, and the opening of his relics on July 19.

"Acquire a peaceful spirit, and around you thousands will be saved."

Troparion (Tone 4)

Thou didst love Christ from thy youth, O blessed one,

and longing to work for Him alone thou didst struggle in the wilderness with constant prayer and labor.

With penitent heart and great love for Christ thou wast favored by the Mother of God.

Wherefore we cry to thee:

Save us by thy prayers, O Seraphim our righteous Father.

Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός - Saint Nikephoros the Leper

 15x20cm - 5.9x7.8inch.

  Egg tempera and gold leaf 23k on background.
  2021.

Ἀπολυτίκιον
Ήχος α΄.
Νικηφόρου Ὁσίου, τοῦ λεπροῦ τὰ παλαίσματα, καὶ τὴν ἐν ἀσκήσει ἀνδρείαν, κατεπλάγησαν Ἄγγελοι ὡς ἄλλος γὰρ Ἰὼβ τὰ ἀλγεινά, ὑπέμεινε δοξάζων τὸν Θεόν, νῦν δὲ δόξῃ ἐστεφάνωται παρ᾽ Αὐτοῦ, θαυμάτων διακρίσεσιν. Χαίροις τῶν Μοναστῶν χειραγωγέ, χαίροις φωτὸς ὁ πρόβολος· χαίροις ὁ εὐωδίας χαρμονήν, προχέων ἐκ λειψάνων σου.

Saints George the Great martyr and Anthony the Great - Οι άγιοι Γεώργιος ο Μεγαλομάρτυς και Αντώνιος ο Μέγας.

                        

                           Egg tempera and gold leaf. / Αυγοτέμπερα και φύλλο χρυσού.
                                                          28x21cm - 11x8.2inch.           2021.

 

Παναγία Παραμυθία - Panagia Paramythea (Mother of Consolation)

 30 x 40 cm - 11.8 x 15.7 inch.
Egg tembera and gold leaf 23k
2021.

History

The Vatopedi monastery acquired its name in the following manner. Near the monastery, the son of Emperor Theodosius the Great fell off a ship and into the sea. By miraculous intercession of the Theotokos and Virgin Mary, he was carried safely to shore unharmed and found sleeping in a bush, not far from the monastery. Thus the monastery is called Vatopedi (Vato + paidi, derived from "Batos paidion", the bush of the child).

The tradition tells us that on the icon, the original expression on the faces of the figures and the position of the bodies of Christ and the Blessed Virgin changed when the following strange miracle occurred, January 21

Pirates had secretly landed on the shore of the monastery and were hiding, waiting for the gates to open in the morning in order to launch an attack on the monastery of Vatopedi. The Abbot, who had remained behind after the end of Matins in order to continue his prayer, heard these words from the icon of the Blessed Virgin:

"Do not open the gates of the Monastery today, but go up on the walls and drive away the pirates."

As he turned to look, he saw the Theotokos turned towards her right shoulder and looking at him, while the Holy child was stretching out His hand to cover the mouth of His mother saying,

"No, Mother, do not watch over this sinful flock, let them fall under the swore of the pirates and be punished as they deserve."

But the Blessed Virgin, taking Her Son's hand in Hers and turning Her head a little to free her mouth, repeating the same words.

This last arrangement of the figures has remained permanently on the icon and has, thus, and has also earned it the rare iconographer's title of "Achaeropito". The monks, miraculously saved from the pirates, gave thanks to the Theotokos and named the icon "Paramythia", which means "calming down" or "restrain," words which equally convey the content of the miracle.

The icon is a wall-painting and is on the right choir of the chapel named after it. In memory of this miraculous event a perpetual lamp burns in front of the wonderworking icon. Every day a Canon of Supplication is chanted in honour of the icon and on Fridays the Divine Liturgy is celebrated.

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος - Saint John the Forerunner

 27x35cm  -  10.6x13.7inch.

Egg tempera 

2021.

As well as “the Baptist”, John is also known as “glorious prophet and forerunner of Christ”. Therefore, the presence of the wings is to symbolize John’s status as a divine messenger (in Greek “Evangelos”, from where the word “Angel” is derived). It’s worth noting that the wings of the archangels (Gabriel, Michael etc.) in icons are largely symbolic too, as they are not specifically described as having wings in the Scriptures.

But if that were all, then why aren’t the prophets of the Old Testament, or the Apostles, shown with the angelic wings of divine messenger? The answer, in the words of Jesus Christ Himself, is because “among those born of women there is no one greater than John;” moreover, he is “the culmination and the crown of the prophets”, as the hymn from the feast of John’s nativity proclaims. Therefore, St John is an especial example among the Saints of an earthly “angel” and a heavenly man. As such, he is also described as the “Angel of the Desert” in the inscriptions of icons.

The life John led in the desert was angelic for two reasons. On the one hand he proclaimed the coming of the Messiah, Jesus Christ, becoming a herald of God like the angels. On the other, he lived a life of chastity, abstinence, and prayer, not being mindful of material needs, but with his attention fixed firmly to heaven. This is the life of the angels, and why the monastic way of life is sometimes called “angelic”, as well as why St John is the patron of monastics, hermits, and ascetics. For both reasons, it is appropriate to show St John with the spiritual wings of a dove.

She that once was barren now brings forth Christ’s Forerunner, John, the culmination and the crown of all the Prophets. For when he, in River Jordan, laid his hand on Him Whom the Prophets preached aforetime, he was revealed as God the Word’s fore-chosen Prophet, His mighty preacher, and His Forerunner in grace.
(Kontakion from the Feast of the Nativity of John the Baptist)

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος - Saint John the Baptist

 20x25cm -  5.9x 7.8inch.

APOLYTIKION FOR ST. JOHN THE BAPTIST 7^th January Tone 2

The memory of the just is praised,* but thou art well pleased, O Forerunner, with the testimony of the Lord. * For thou hast verily been shown forth as more honoured than the prophets, * since thou wast counted worthy to baptize in the stream Him whom they foretold. * Therefore, having mightily contended and suffered for the truth, * with joy thou hast preached also to those in Hades, * of God's manifestation in the flesh, * who takes away the sin of the world * and grants unto us great mercy.

Συντήρηση εικόνας Αγίου Ιωάννη Προδρόμου - Saint John the Forerunner (restoration)

Before / After restoration
1,32x58cm

Before restoration (detail)

Αγία Θωμα'ί'ς - Saint Thomais

20x30cm 7.8x11.8inch
Egg tempera gold halo

+Η Αγία Μάρτυς Θωμαΐς γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια και διακρινόταν για την ευσέβεια και την πνευματική της μόρφωση. Από μικρή ηλικία είχε επιδοθεί στα έργα της φιλανθρωπίας και του ελέους, συνοδεύοντας την μητέρα της. τη διακονία αυτή εξακολούθησε να την ασκεί ακόμα και όταν νυμφεύθηκε.

Η Αγία είχε μία κατά πάντα ευλογημένη οικογένεια. Με τον σύζυγό της συνδεόταν με αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη. Την ειρηνική τους όμως συνύπαρξη την φθόνησε ο εφευρέτης της κακίας, διάβολος και θέλησε να τους χωρίσει, μάλιστα δε με τραγικό τρόπο.

Κάποτε που η Θωμαΐδα ήταν μόνη της στο σπίτι, επειδή ο σύζυγός της έλειπε σε δουλειές, δέχθηκε ανήθικη επίθεση από τον πατέρα του συζύγου της, δηλαδή τον πεθερό της, ο οποίος κυριευμένος από το δαίμονα της πορνείας και υποδουλωμένος στο πάθος της ακολασίας, ήθελε να έχει μαζί της ερωτική σχέση. Η Αγία, η οποία είχε πάντοτε ζωντανή στη μνήμη της την αίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού και ζούσε με αγνότητα και σωφροσύνη, αντιστάθηκε με σταθερότητα και παρρησία. Προσπάθησε να τον πείσει ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γίνει, επειδή είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού, το οποίο ήταν γι' αυτήν τρόπος ζωής και πηγή εμπνεύσεως. Τυφλωμένος όμως εκείνος από το πάθος, επέμενε απειλώντας την με θάνατο. Η Αγία Θωμαΐς συνέχισε να αντιστέκεται και προτίμησε τον θάνατο από την υποδούλωση στο κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου. Γιατί η έξοδος με μαρτυρικό τρόπο από την παρούσα σύντομη ζωή για την δόξα του Θεού δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση από τον θάνατο στη ζωή. Είναι νίκη της ζωής επί του θανάτου.

Ο δυστυχής εκείνος την μαχαίρωσε θανάσιμα και μετά το τραγικό αυτό περιστατικό έχασε το φως του και γύριζε μέσα στο σπίτι σαν χαμένος. Στην κατάσταση αυτή τον βρήκαν κάποιοι γείτονες που έψαχναν για τον υιό του, και τον παρέδωσαν στις αρχές για να δικαστεί. Ενώ η Θωμαΐδα, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «ἔλαβε στέφανον μάρτυρος διὰ τὴν σωφροσύνην».

Ο προϊστάμενος της σκήτης της Αλεξανδρείας, μοναχός Δανιήλ, μόλις πληροφορήθηκε το μαρτυρικό τέλος της Θωμαΐδος, κατέβηκε αμέσως στην πόλη με μερικούς μοναχούς και παρέλαβε το ιερό λείψανο της Αγίας. Το μετέφερε με ευλάβεια στη Σκήτη και το ενταφίασε με τιμές στο κοιμητήριο των Πατέρων. Τότε συνέβη και το εξής θαυμαστό. Κάποιος μοναχός, ο οποίος πολεμείτο από τον δαίμονα της πορνείας και είχε ταλαιπωρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσευχήθηκε στον τόπο που ενταφιάσθηκε το λείψανο της Μάρτυρος, ζητώντας την βοήθειά της. και αφού άλειψε το σώμα του με λάδι από το καντήλι που έκαιγε στον τάφο της, απαλλάχθηκε από τον πειρασμό και ειρήνευσε. Αλλά κατά καιρούς και άλλοι πιστοί, μοναχοί και λαϊκοί, που βασανίζονταν από σαρκικούς πειρασμούς, προσεύχονταν στην Αγία και με τις πρεσβείες της ενισχύονταν στον αγώνα τους ή και απαλλάσσονταν από το πάθος.
-------------------------------------------

Note: The incredible, virtuous life of St. Thomais, a protector of the married life, is a wonderful example of the love, patience and forbearance that should exist between Christian husbands and wives. However, this in no way justifies the domestic abuse that she suffered at the hands of her husband. As St. Paul mentions in his Epistle to the Ephesians (the portion read during the Orthodox Wedding Service): “Even so husbands should love their wives as their own bodies. He who loves his wife loves himself For no man ever hates his own flesh, but nourishes and cherishes it, as Christ does the church, because we are members of his body.” May St. Thomais intercede for all of us and help us!

St. Thomais was from the island of Lesvos and was born between 910-913 AD from pious and rich parents. They were childless, but with the Grace of God and the intercessions of the Panagia, they brought the Saint into the world. The Saint, after pressures and great desires of her parents, was married to a man named Stephanos. And because she was very pious and virtuous, she endured the barbaric behavior of her husband, who beat her severely every day [for thirteen years]. The Saint countered this temptation with prayer, patience and charity. God made her worthy of the grace of wonder-working.

St. Thomais righteously fell asleep in peace at the age of 38 and was buried in the convent named “Mikra Romaiou”, or “Romaiou”, which was between Selyvria and Polyandriou on the seventh hill of Constantinople. Forty days after her burial, her holy relic was uncovered and placed in a luxurious reliquary inside the church of the monastery. [Her body] was incorrupt and on her precious hands are discerned the wounds from her husband. In older times her memory was celebrated on January 1st, but after the 10th century the celebration of her memory was transferred to January 3rd, as the day of her death was the same as the feasts of Christ’s Circumcision and St. Basil the Great. Her precious body was lost, most likely during the sack of Constantinople by the Latins (1204).

Her grave and her sacred relic became a spring of miracles. A demon-possessed man named Konstantinos, who approached her tomb, was healed. A paralytic named Eutychianos, who prayed and embraced her tomb stood on his feet. A nun with terrible pains in the head was healed and another with epilepsy was also healed. A fisherman found his torn nets in the sea filled with fish. A woman with terrible stomach pains was healed and from gratitude built a magnificent arch above her grave. As a final miracle, her husband, who after her death became possessed, was healed. They placed him in chains and let him to the Saint’s tomb and he was healed.

Apolytikion in the Fourth Tone
The troubles of your life, as a rational offering, you offered to Christ, and the strength of miracles, O Righteous one, shone forth. Therefore as a a divine example of marriage, we praise you O Thomais, and faithfully cry out, Hail pure boast of the island of Lesvos.

Saint Basil the Great icon restoration / Συντήρηση εικόνας του Αγίου Βασιλείου.

Before restoration

After restoration

Saint Basil the Great.
Dimensions: 117x49cm
Unknown iconographer
20th century.
2019.

Άγιος Ευθύμιος - Saint Efthimios

15x20cm - 7.8x 5.9inch,
Egg tempera

Troparion (Tone 4)

Rejoice, O barren wilderness!

And be glad, sterile desert, that has never known the travail of birth!

The man of desires has multiplied your sons;

He has planted them in faith and piety.

He has watered them with the Holy Spirit:

They grow in self-denial and perfect virtue.

Through His intercessions, O Christ God, preserve Your people in peace!

Kontakion (Tone 8)

The wilderness rejoiced at your birth, holy father Euthymius.

In your memory, it brings a harvest of joy through your many miracles.

Pour these wonders on our souls as well and cleanse us from our sins,

That we may sing: Alleluia!

Άγιος Ιωάννης o Βαπτιστής - Saint Jonh the Forerunner and Baptist

22x30cm / 8.6x11.8inch.
Egg tempera.

+ Την επομένη ημέρα των Θεοφανίων καθιερώθηκε να εορτάζουμε, τη μνήμη του πανίερου προφήτη Ιωάννη Προδρόμου. Ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, ζει ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική τελειοποίηση. Το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλας, στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη και την τροφή του αποτελούσαν ακρίδες και άγριο μέλι. Με μορφή ηλιοκαμένη, σοβαρός, αξιοπρεπής και δυναμικός, ο Ιωάννης φανέρωνε αμέσως φυσιογνωμία έκτακτη και υπέροχη. Είχε όλα τα προσόντα μεγάλου και επιβλητικού κήρυκα του θείου λόγου. Έτσι, με μεγάλη χάρη κήρυττε «τα πλήθη». Κατακεραύνωνε και χτυπούσε σκληρά τη φαρισαϊκή αλαζονική έπαρση, που κάτω από το εξωτερικό ένδυμα της ψευτοαγιότητας έκρυβε τις πιο αηδιαστικές πληγές ψυχικής σκληρότητας και ακαθαρσίας. Γενικά, η διδασκαλία του συνοψίζεται στη χαρακτηριστική φράση του: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών», προετοιμάζοντας, έτσι, το δρόμο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για το σωτήριο έργο Του. Όταν ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του, ο κόσμος άφηνε σιγά-σιγά τον Ιωάννη και ακολουθούσε Αυτόν. Η αντιστροφή αύτη, βέβαια, θα προκαλούσε μεγάλη πίκρα και θα γεννούσε αγκάθια ζήλειας και φθόνου σ' έναν, εκτός χριστιανικού πνεύματος, διδάσκαλο ή φιλόσοφο. Αντίθετα, στον Ιωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρά και ευφροσύνη. Η γιορτή αυτή του Ιωάννου του Προδρόμου, για τον όποιο ο Κύριος είπε ότι κανείς άνθρωπος δε στάθηκε μεγαλύτερος του, καθιερώθηκε τον 5ο μ.Χ. αιώνα.

Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το γεγονός της μεταφοράς στην Κωνσταντινούπολη της τιμίας Χειρός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο: Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς πήγε στην πόλη Σεβαστή, όπου τάφηκε ο Πρόδρομος, παρέλαβε από τον τάφο του το δεξί του χέρι, το μετέφερε στην Αντιόχεια, όπου χάριτι Θεού επιτελούσε πολλά θαύματα. Από την Αντιόχεια, το Ιερό χέρι, μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 957, από τον διάκονο Ιώβ. Εκεί ο φιλόχριστος αυτοκράτορας, αφού την ασπάστηκε με πολύ σεβασμό, την τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα. Η σύναξη των πιστών, σε ανάμνηση του γεγονότος της μετακομιδής της τιμίας Χείρας του Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, ετελείτο στην περιοχή του Φορακίου (ή Σφωρακίου).

Επίσης, αυτή τη μέρα, εορτάζετε και το Θαύμα του Προδρόμου στη Χίο κατά των Αγαρηνών.


Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος β’.
Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καί ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καί τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

--------------------------------

+In the Orthodox Church it is customary, on the day following the Great Feasts of the Lord and the Mother of God, to remember those saints who participated directly in the sacred event. So, on the day following the Theophany of the Lord, the Church honors the one who participated directly in the Baptism of Christ, placing his own hand upon the head of the Savior.
Saint John, the holy Forerunner and Baptist of the Lord, whom the Lord called the greatest of the prophets, concludes the history of the Old Testament and opens the era of the New Testament. The holy Prophet John bore witness to the Only-Begotten Son of God, incarnate in the flesh. Saint John was accounted worthy to baptize Him in the waters of the Jordan, and he was a witness of the Theophany of the Most Holy Trinity on the day of the Savior’s Baptism.
The holy Prophet John was related to the Lord on His mother’s side, the son of the Priest Zachariah and Righteous Elizabeth. The holy Forerunner, John, was born six months before Christ. The Archangel Gabriel announced his birth in the Temple at Jerusalem, revealing to Zachariah that a son was to be born to him.
Through the prayers offered beforehand, the child was filled with the Holy Spirit. Saint John prepared himself in the wilds of the desert for his great service by a strict life, by fasting, prayer and sympathy for the fate of God’s people.
At the age of thirty, he came forth preaching repentance. He appeared on the banks of the Jordan, to prepare the people by his preaching to accept the Savior of the world. In church hymnology, Saint John is called a “bright morning star,” whose gleaming outshone the brilliance of all the other stars, announcing the coming dawn of the day of grace, illumined with the light of the spiritual Sun, our Lord Jesus Christ.
Having baptized the sinless Lamb of God, Saint John soon died a martyr’s death, beheaded by the sword on orders of King Herod at the request of his daughter Salome. (On Saint John the Baptist, see Mt.3:1-16, 11:1-19, 14:1-12; Mark 1:2-8, 6:14-29; Luke 1:5-25, 39-80, 3:1-20, 7:18-35, 9:7-9; John 1:19-34, 3:22-26). The Transfer of the Right Hand of the holy Forerunner from Antioch to Constantinople (956) and the Miracle of Saint John the Forerunner against the Hagarenes (Moslems) at Chios:
The body of Saint John the Baptist was buried in the Samaritan city of Sebaste. The holy Evangelist Luke, who went preaching Christ in various cities and towns, came to Sebaste, where they gave him the right hand of the holy Prophet John, the very hand with which he had baptized the Savior. The Evangelist Luke took it with him to his native city of Antioch.
When the Moslems seized Antioch centuries later, a deacon named Job brought the holy hand of the Forerunner from Antioch to Chalcedon. From there, on the eve of the Theophany of the Lord, it was transferred to Constantinople (956) and kept thereafter.
In the year 1200, the Russian pilgrim Dobrynya, who later became Saint Anthony, Archbishop of Novgorod (February 10), saw the right hand of the Forerunner in the imperial palace. From the Lives of the Saints we learn that in the year 1263, during the capture of Constantinople by the Crusaders, the emperor Baldwin gave one bone from the wrist of Saint John the Baptist to Ottonus de Cichon, who then gave it to a Cistercian abbey in France.
The right hand continued to be kept in Constantinople. And at the end of the fourteenth to the beginning of the fifteenth centuries, the holy relic was seen at Constantinople in the Peribleptos monastery by the Russian pilgrims Stephen of Novgorod, the deacon Ignatius, the cantor Alexander and the deacon Zosimus. When Constantinople fell to the Turks in 1453, sacred objects were gathered up at the the conqueror’s orders and kept under lock in the imperial treasury.
In the Lives of the Saints is clear testimony that in the year 1484 the right hand of the holy Forerunner was given away by the son of the Moslem sultan Bayazet to the knights of Rhodes to gain their good will, since a dangerous rival for Bayazet, his own brother, had allied himself with them. A contemporary participant, the vice-chancellor of Rhodes, Wilhelm Gaorsan Gallo, also speaks of this event. The knights of Rhodes, having established their base on the island of Malta (in the Mediterranean Sea), then transferred the sacred relic they had received to Malta.
When the Russian Tsar Paul I (1796-1801) became Grand Master of the Maltese Order in honor of the holy Prophet John, the right hand of the Baptist, part of the Life-Creating Cross and the Philermos Icon (October 12) of the Mother of God (from Mt Philermos on the island of Rhodes) were transferred in 1799 from the island of Malta to Russia [because of the Napoleonic threat], to the chapel at Gatchina (October 12). In the same year these sacred items were transferred into the church dedicated to the Icon of the Savior Not Made by Hands at the Winter Palace. A special service was composed for this Feast.
Besides the Synaxis of the honorable, glorious Prophet, Forerunner and Baptist John, the Russian Orthodox Church celebrates his memory on the following days: September 23, his Conception; June 24, his Nativity; August 29, his Beheading; February 24, the First and Second Finding of his Head; May 25, the Third Finding of his Head; October 12, the Transfer of his Right Hand from Malta to Gatchina (1799).

Troparion — Tone 2

The memory of the righteous is celebrated with hymns of praise, / but the Lord’s testimony is sufficient for you, O Forerunner. / You were shown in truth to be the most honorable of the prophets, / for you were deemed worthy to baptize in the streams of the Jordan Him whom they foretold. / Therefore, having suffered for the truth with joy, / you proclaimed to those in hell God who appeared in the flesh, / who takes away the sin of the world, and grants us great mercy.

Άγγελος Κυρίου - Angel

11x7cm - 4.3x2.7inch
Traditional stucco evened on a surface of a medium size oval rock.
Egg tempera and gold leaf 22k on background.

+ Ζωγραφισμένος σε στοκαρισμένη και γυαλισμένη πέτρα θαλάσσης. 

---------------------------------------------

 + The word angel means "messenger" and this word expresses the nature of angelic service to the human race. Angels are also referred to as "bodiless Powers of Heaven". Angels are organized into several orders, or Angelic Choirs. The most influential of these classifications was that put forward by pseudo-Dionysius the Areopagite (not to be confused with Dionysius the Areopagite, who was baptized by Saint Paul and lived in the first century, and from whom pseudo-Dionysius took his name) in the fourth or fifth century in his book The Celestial Hierarchy.
In this work, the author interpolated several ambiguous passages from the New Testament, specifically Ephesians 6:12 and Colossians 1:16, to construct a schema of three Hierarchies, Spheres or Triads of angels, with each Hierarchy containing three Orders or Choirs. In descending order of power, these were:

• First Hierarchy:
  • Seraphim
  • Cherubim
  • Thrones
• Second Hierarchy:
  • Powers
  • Dominions
  • Principalities
• Third Hierarchy:
  • Virtues
  • Archangels
  • Angels

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος -Saint John the Baptist

25x 32 cm - 9.8 x 12.5 inch.
Egg tempera and gold leaf 22K on background

Ἀπολυτίκιον Ἦχος β’.
Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καί ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καί τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

----------------------------------------------

Troparion of St. John the Baptist, Tone 2

The memory of the just is celebrated with hymns of praise but the Lord's testimony is enough for thee, O Forerunner, for thou wast shown to be more wonderful than the Prophets since thou wast granted to baptize in the running waters Him Whom thou didst proclaim. Then having endured great suffering for the Truth, Thou didst rejoice to bring, even to those in hell the good tidings that God Who had appeared in the flesh takes away the sin of the world and grants us the great mercy.

Παναγία Παραμυθία - Panagia Paramythia (comfort)

15x20cm - 5,9x7,8inch. Egg tempera and gold leaf 22k

For more details:
Panagia Paramythia

Ιησούς Χριστός Παντοκράτωρ - Jesus Christ Pantokrator

                         15x20cm - 5,9x7,8inch. Egg tempera and gold leaf 22k

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας - Saint Basil the Great

                   15x20cm - 5,9x7,8inch. Egg tempera and gold leaf 22k

+ Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε το 329 μ.Χ., κατ' άλλους το 330 μ.Χ., στη Νεοκαισάρεια του Πόντου στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Τα δε εγκυκλοπαιδικά λεξικά αναφέρουν σαν πατρίδα του Μ. Βασιλείου την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Είχε 8 αδέρφια, 3 αγόρια και πέντε κορίτσια. Από τα 4 αγόρια τα 3 αγόρια έγιναν επίσκοποι (ο Βασίλειος Καισαρείας, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Πέτρος Σεβάστειας) και το ένα μοναχός (ο Ναυκράτιος). Από τις 5 αδερφές του η πρώτη, και συγχρόνως το πιο μεγάλο παιδί της οικογένειας, η Μακρίνα, έγινε μοναχή. Οι γονείς του Βασίλειος (και αυτός), που καταγόταν από την Νεοκαισάρεια του Πόντου και Εμμέλεια, που καταγόταν από την Καππαδοκία, αν και κατά κόσμον ευγενείς και πλούσιοι, είχαν συγχρόνως και ακμαιότατο χριστιανικό φρόνημα. Αυτοί μάλιστα έθεσαν και τις πρώτες -καθοριστικής σημασίας- πνευματικές βάσεις του Αγίου.

Με εφόδιο αυτή τη χριστιανική ανατροφή, ο Βασίλειος αρχίζει μια καταπληκτική ανοδική πνευματική πορεία. Έχοντας τα χαρίσματα της ευστροφίας και της μνήμης, κατακτά σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής του. Και το σπουδαιότερο, κατακτά τη θεία θεωρία του Ευαγγελίου, που την κάνει αμέσως πράξη με την αυστηρή ασκητική ζωή του.

Ας αναφέρουμε όμως, περιληπτικά, την πορεία των δραστηριοτήτων του. Μετά τις πρώτες του σπουδές στην Καισαρεία και κατόπιν στο Βυζάντιο, επισκέφθηκε, νεαρός ακόμα, την Αθήνα, όπου επί τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό (τον θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.

Από την Αθήνα επέστρεψε στην Καισαρεία και δίδασκε την ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως, να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και γι' αυτό πήγε στα κέντρα του ασκητισμού, για να διδαχθεί τα της μοναχικής πολιτείας στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε μια Μονή του Πόντου, αφού έγινε μοναχός, και ασκήθηκε εκεί με κάθε αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Ήδη τέλεια καταρτισμένος στην Ορθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο. Ο υποδειγματικός τρόπος της πνευματικής εργασίας του δεν αργεί να τον ανεβάσει στο θρόνο της αρχιεροσύνης, διαδεχόμενος τον Ευσέβιο στην επισκοπή της Καισαρείας (370 μ.Χ.). Με σταθερότητα και γενναίο φρόνημα, ως αρχιερέας έκανε πολλούς αγώνες για την Ορθόδοξη Πίστη. Με τους ορθόδοξους λόγους που συνέγραψε, κατακεραύνωσε τα φρονήματα των κακοδόξων.

Στους αγώνες του κατά του Αρειανισμού αναδείχτηκε αδαμάντινος, ούτε κολακείες βασιλικές του Ουάλεντα (364 - 378 μ.Χ.), που πήγε αυτοπροσώπως στην Καισαρεία για να τον μετατρέψει στον Αρειανισμό, ούτε οι απειλές του Μόδεστου μπόρεσαν να κάμψουν το ορθόδοξο φρόνημα του Αγίου. Υπεράσπισε με θάρρος την Ορθοδοξία, καταπλήσσοντας τον βασιλιά και τους Αρειανούς. Ακόμα, αγωνίστηκε κατά της ηθικής σήψεως και επέφερε σοφές μεταρρυθμίσεις στο μοναχισμό.

Η δε υπόλοιπη ποιμαντορική δράση του, υπήρξε απαράμιλλη, κτίζοντας την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ηλικίας, γένους και φυλής.

Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι 9 ομιλίες στην Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες, ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.

Στα πενήντα του χρόνια ο Μέγας Βασίλειος, εξαιτίας της ασθενικής κράσεώς του και της αυστηρής ασκητικής ζωής του (ορισμένες πηγές λένε από βαριά αρρώστια του ήπατος ή των νεφρών), την 1η Ιανουαρίου του 378 μ.Χ. ή κατ' άλλους το 379 με 380 μ.Χ., εγκαταλείπει το φθαρτό και μάταιο αυτό κόσμο, αφήνοντας παρακαταθήκη και Ιερή κληρονομιά στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο πνευματικό έργο.

Το συγγραφικό έργο του
Τα έργα του κατατάσσονται σε τέσσερεις κατηγορίες:

Δογματικά συγγράμματα.
α) «Ανατρεπτικός του Απολογητικού του δυσσεβούς Ευνομίου». Αποτελείται από τρία βιβλία και καταφέρεται ενάντια του αρχηγού των Ανομοίων Ευνομίου.
β) «Προς Αμφιλόχιον, περί του Αγίου Πνεύματος». Επιστολική πραγματεία προς τον επίσκοπο Ικονίου Αμφιλόχιο σχετικά με το Άγιο Πνεύμα.

Ασκητικά συγγράμματα.
α) «Τα Ηθικά». Συλλογή 80 ηθικών κανόνων.
β) «Όροι κατά πλάτος». Περιέχει 55 κεφάλαια με θέμα γενικές αρχές του μοναχισμού.
γ) «Όροι κατ’ επιτομήν». Περιέχει 313 κεφάλαια που αναφέρονται στην καθημερινή ζωή των μοναχών.
δ) «Περί πίστεως».
ε) «Περί κρίματος».
στ) «Περί της εν παρθενία αληθούς αφθορίας». Έργο σχετικό με την παρθενική ζωή.


Επιστολές.
Σώζονται 365 επιστολές με το όνομα του Μεγάλου Βασιλείου, που καλύπτουν την εικοσαετία από την επιστροφή του στην Καισάρεια από την Αθήνα έως και το θάνατό του.




Ἀπολυτίκιον 
Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου· δι' οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας. Βασίλειον ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
--------------------------------------------------------------

+ Saint Basil was born about 330 at Caesarea in Cappadocia. He came from a wealthy and pious family which gave a number of saints, including his mother Saint Emily (also styled Emilia or Emmelia), grandmother Saint Macrina the Elder, sister Saint Macrina the Younger and brothers Saints Gregory of Nyssa and Peter of Sevaste. It is also a widely held tradition that Saint Theosebia was his youngest sister, who is also a saint in the Church.
While still a child, the family moved to Pontus; but he soon returned to Cappadocia to live with his mother's relations, and seems to have been brought up by his grandmother Macrina. Eager to learn, he went to Constantinople and spent four or five years there and at Athens, where he had the future emperor Julian for a fellow student and became friends with Gregory the Theologian. Both Basil and Gregory were deeply influenced by Origen and compiled an anthology of uncondemned writings of Origen known as the Philokalia (not to be confused with the later compilation of the same name).
It was at Athens that he seriously began to think of religion, and resolved to seek out the most famous hermit saints in Syria and Arabia, in order to learn from them how to attain enthusiastic piety and how to keep his body under submission by asceticism.
After this we find him at the head of a convent near Arnesi in Pontus, in which his mother Emily, now a widow, his sister Macrina and several other ladies, gave themselves to a pious life of prayer and charitable works. Basil sided with those who overcame the aversion to the homoousios in common opposition to Arianism, thus drawing nearer to Saint Athanasius the Great.
He was ordained presbyter of the Church at Caesarea in 365, and his ordination was probably the result of the entreaties of his ecclesiastical superiors, who wished to use his talents against the Arians, who were numerous in that part of the country and were favoured by the Arian emperor, Valens, who then reigned in Constantinople.
In 370 Eusebius, bishop of Caesarea, died, and Basil was chosen to succeed him. It was then that his great powers were called into action. Caesarea was an important diocese, and its bishopwas, ex officio, exarch of the great diocese of Pontus. Hot-blooded and somewhat imperious, Basil was also generous and sympathetic. His zeal for orthodoxy did not blind him to what was good in an opponent; and for the sake of peace and charity he was content to waive the use of orthodox terminology when it could be surrendered without a sacrifice of truth.
With all his might he resisted the emperor Valens, who strove to introduce Arianism into his diocese, and impressed the emperor so strongly that, although inclined to banish the intractable bishop, he left him unmolested. To an imperial prefect, astonished at Saint Basil's temerity, he said, "Perhaps you have never before dealt with a proper bishop."
To save the Church from Arianism, Basil entered into connections with the West, and with the help of Athanasius, he tried to overcome its distrustful attitude toward the Homoousians. The difficulties had been enhanced by bringing in the question as to the essence of the Holy Spirit. Although Basil advocated objectively the consubstantiality of the Holy Spirit with the Father and the Son, he belonged to those, who, faithful to Eastern tradition, would not allow the predicate homoousios to the former; for this he was reproached as early as 371 by the Orthodox zealots among the monks, and Athanasius defended him.
His relations also with Eustathius were maintained in spite of dogmatic differences and caused suspicion. On the other hand, Basil was grievously offended by the extreme adherents of Homoousianism, who seemed to him to be reviving the Sabellian heresy.
He did not live to see the end of the unhappy factional disturbances and the complete success of his continued exertions in behalf of Rome and the East. He suffered from liver illness and his excessive ascetism seems to have hastened him to an early death. A lasting monument of his episcopal care for the poor was the great institute before the gates of Caesarea, which was used as poorhouse, hospital, and hospice.


Troparion (Tone 1)

Your proclamation has gone out into all the earth

Which was divinely taught by hearing your voice

Expounding the nature of creatures,

Ennobling the manners of men.

O holy father of a royal priesthood,

Entreat Christ God that our souls may be saved.

Αγία Εμμέλεια - Saint Emmelia

                                             22Χ30cm - 8,6x 11,8inch. Egg tempera

+ Η Οσία Εμμελεία καταγόταν από ευσεβή οικογένεια της Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ο πατέρας αυτής αναδείχθηκε σε Μάρτυρα κατά τους τελευταίους διωγμούς. Ο βίος της Αγίας είναι η αγαθή ρίζα από την οποία βλάστησαν γλυκύτατη καρποί, τα παιδιά της, τα οποία ανεδείχθησαν εξέχοντα μέλη της κοινωνίας και τα περισσότερα Άγιοι της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Πέτρος Σεβαστείας, η μοναχή Μακρίνα και ο μοναχός Ναυκράτιος. Από αγία ρίζα προήλθαν αγιασμένοι βλαστοί, δηλαδή από αγίους γονείς προήλθαν ευλογημένα και άγια τέκνα.

Η Οσία Εμμελεία δοκίμασε στη ζωή της, όπως συμβαίνει συνήθως με τους εκλεκτούς, πολλές θλίψεις. Ο θάνατος των γονέων της, πριν ακόμα νυμφευθεί, ο θάνατος του συζύγου της, μόλις γεννήθηκε ο υιός τους Πέτρος και ο πρόωρος θάνατος του υιού της Ναυκρατίου, αλλά και το να αναθρέψει μόνη της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, από ένα σημείο και μετά, τα τέκνα της, ήταν μερικές από αυτές. τις αντιμετώπισε όμως με υποδειγματική πίστη, ανδρεία και υπομονή. Δίδασκε τα παιδιά της κυρίως με το παράδειγμά της. Τους έδωσε, μαζί με το δικό της γάλα, το ανόθευτο γάλα της πίστεως και τους δίδαξε το μυστήριο της Εκκλησίας.

Τελείωσε τη ζωή της ως μοναχή με ηγουμένη τη θυγατέρα της Οσία Μακρίνα.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Σωφρόνως τὸν βίον σου κατ' ἐναντίον Θεοῦ, ἐτέλεσας πρότερον σὺν Βασιλείω σεμνῶ, Ἐμμέλεια πάνσεμνε, εἴτα δὲ ἐν ἐρήμῳ, ἀναβάσεις διέθου ἅμα τοὶς σοὶς ἐκγόνοις, ὡς τὰ ἄνω ποθοῦσα, διὸ σὲ ὁ Χριστὸς πανοικοί, ὑπερεδόξασε.
-------------------------------------------------------------

+ The holy and righteous Emmelia (also Emily or Emilia), is the mother of Saint Basil the Great and several other children who are saints of the Church. Churches of the Russian tradition keep her feast on January 3, along with her son Basil. Greek churches keep her feast on May 30, along with her husband Saint Basil the Elder and her mother-in-law, Saint Macrina the Elder.
There are very few descriptions of Saint Emmelia’s life. She was the daughter of a martyr and the daughter-in-law of Macrina the Elder. Along with her husband, Basil the Elder, she gave birth to ten children. She instilled the Orthodox faith in her children, teaching them to pray and devote their lives to the service of the Church. As a result of her zealous yet maternal instruction of her children, five of them are commemorated as saints on the Church calendar: Sts. Macrina, Basil, Peter of Sebaste, Gregory of Nyssa, and Theosebia, a deaconess. Therefore, Saint Emilia is often called “the mother of saints.”
When her son, Naucratius, suddenly died at the age of twenty-seven, she was consoled by her eldest daughter, Macrina. Macrina reminded her that it was not befitting to a Christian to “mourn as those who have no hope” and inspired her to hope courageously in the resurrection vouchsafed to us by the Pascha of the Lord.
After her children left home, St. Emmelia was persuaded by Macrina to forsake the world. Together they founded a monastery for women. Emilia divided the family property among her children. Retaining only some meager possessions, she and Macrina withdrew to a secluded family property in Pontus, picturesquely located on the banks of the Iris River and not far from Saint Basil’s wilderness home. A number of liberated female slaves desired to join the pair, and a convent was formed. They lived under one roof and held everything in common: They ate, worked, and prayed together. They were so eager to advance in virtue that they regarded fasting as food and poverty as riches. The harmony of this model community of women was unspoiled by anger, jealousy, hatred, or pride. Indeed, as the Church sings of monastics, they lived like angels in the flesh.
Living in this manner for many years, Emmelia reached old age. When an illness signaled her departure from this world, her son Peter came to her side. Together with Macrina, he tended to his mother in her last days. As the oldest and the youngest, Macrina and Peter held a special place in Emmelia’s heart.
Before committing her soul to the Lord, she raised her voice to Heaven, saying, “To you, O Lord, I give the first fruits and the tithe of the fruit of my womb. The first fruit is my first-born daughter, and the tithe is this, my youngest son. Let these be for you a rightly acceptable sacrifice, and let your holiness descend upon them!” St. Emmelia was buried as she had requested, beside her husband in the chapel at their estate in Annesi, where Naucratius had also been laid.

St. Emmelia May 8th Troparion

Through thee the divine likeness was securely preserved, O Mother Emmelia; for thou didst carry the cross and follow Christ. By example and precept thou didst teach us to ignore the body because it is perishable, and to attend to the concerns of the undying soul. Therefore, doth thy soul rejoice with the angels.

Αγία Ξένη η διά Χριστόν σαλή - Saint Xenia of St. Petersburg

                                       60X40cm - 23,6X15,7inch.
Φόντο χρυσού 22 καράτια. - Background 22K

+

Η Οσία Ξένη γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, το έτος 1730 μ.Χ., και ως νεαρή όμορφη κοπέλα παντρεύτηκε τον Αντρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ που είχε τον βαθμό του συνταγματάρχου και ήταν πρωτοψάλτης στην βασιλική αυλή. Η θέση αυτή ήταν μια πολύ υψηλή κοινωνική θέση και έδινε δόξα και υλική απολαβή. Ήταν νέοι. Είχαν αγάπη μεταξύ τους. Υπηρέτησαν και οι δυο στην βασιλική αυλή, έκαναν το γάμο τους. Ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι μαζί. Λόγω της νεότητάς τους, τους άρεσε πολύ να πηγαίνουν σε χοροεσπερίδες και σε συμπόσια. Καλούσαν φιλοξενουμένους στο σπίτι τους και αυτοί οι ίδιοι πήγαιναν ως φιλοξενούμενοι σε άλλα σπίτια. Αυτά οι άνθρωποι τα ονομάζουν «καλή τύχη» και φαινόταν ότι τίποτε στο ανδρόγυνο αυτό, τον Ανδρέα και την Ξένια, δεν θα έδινε τέλος σ’ αυτή τους τη χαρά. Αλλά ξαφνικά ένα φοβερό χτύπημα, σαν κεραυνός εν αιθρία, ο αναπάντεχος θάνατος του αγαπημένου συζύγου, κεραυνοβόλησε την Ξένια Γκριγκόριεβνα. στα είκοσι έξι της χρόνια, ένα βράδυ σε ένα χορό ο άντρας της ενώ έπινε με τους φίλους τους, ξαφνικά έπεσε κάτω νεκρός. Αυτό φυσικά ήταν πολύ οδυνηρό για την Ξένια. Ο Αντρέας, δεν είχε ποτέ εξομολογηθεί και λάβει Θεία Κοινωνία έως πριν πεθάνει, και εκείνη ανησυχούσε τρομερά για την ψυχή του. Σύντομα μετά την ταφή του, η Οσία Ξένια εξαφανίστηκε από την Αγία Πετρούπολη για οκτώ χρόνια. Πιστεύεται ότι αυτό το χρονικό διάστημα το πέρασε σε ένα ερημητήριο ή σε ένα μοναστήρι, μαθαίνοντας το δρόμο της πνευματικής ζωής. Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας είχε αξιόπιστη πληροφορία ότι η μακαρία Ξένια για την πνευματική της τελείωση δαπάνησε αυτά τα χρόνια μεταξύ των Στάρετς προετοιμάζοντας τον εαυτό της για τον δύσκολο αγώνα των διά Χριστόν σαλών και ήταν κάτω από την πνευματική τους καθοδήγηση. Πού ήταν οι Στάρετς; Ίσως ήταν στο Hermitage ή σ’ ένα από τα μοναστήρια που αυτόν τον καιρό είχαν Στάρετς, μαθητές του Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ. Ύστερα από οχτώ χρόνια πάλι ξαναγύρισε στην πατρίδα της, την αγία Πετρούπολη, και δεν την ξανάφησε στα άλλα τριάντα επτά χρόνια της ζωής της σ’ αυτόν τον κόσμο. Όταν επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη, χάρισε τα υπάρχοντά της - το σπίτι της, τα χρήματά της, τα όμορφα ρούχα της. Κατά πρώτον άρχισε να βεβαιώνει σε όλους όσους την περιτριγύριζαν ότι ο σύζυγός της δεν πέθανε, αλλά ότι πέθανε αυτή. Φόρεσε τα ρούχα του νεκρού συζύγου της και άρχισε να ονομάζει τον εαυτό της Ανδρέα Φεοντόροβιτς. Οι συγγενείς της την θεώρησαν περισσότερο για παράφρονα, όταν αυτή άρχισε να μοιράζει την περιουσία της πιο φτωχούς και όταν έδωσε το σπίτι της στην Παρασκευή Ατόνοβα. Οι ενδιαφερόμενοι για την περιουσία της συγγενείς της στράφηκαν στις αρχές και ζήτησαν από αυτές να λάβουν μέτρα εναντίον μιας τέτοιας διάθεσης της κληρονομιάς της από αυτήν. Μετά από αυτήν την αναφορά των συγγενών οι αρχές την κάλεσαν και αφού συζήτησαν μαζί της, συμπέραναν ότι ήταν πολύ καλά στα λογικά της και είχε επομένως κάθε δικαίωμα να κάνει ότι ήθελε την περιουσία της. (σημειώνεται το συμβάν: οι συγγενείς της Ξένιας την πήγαν στο δικαστήριο αλλά ο δικαστής βρήκε ότι έχει καλό και γερό νου όσο αυτή συνέχιζε να βοηθά τους φτωχούς.) Αλλά στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε ένα όνομα για τους αγίους ανθρώπους που οι άλλοι πιθανόν να νομίζουν ότι είναι τρελοί. Εμείς τους ονομάζουμε «Διά Χριστού σαλούς». Αυτοί συχνά δεν είναι τρελοί, αλλά προσποιούνται ότι είναι, για να μπορούν να κρύψουν τα πνευματικά τους χαρίσματα. Τί συνέβηκε πράγματι με την Ξένη Γκριγκόριεβνα; Ασφαλώς συνέβηκε μέσα της μια πλήρης πνευματική αντιστροφή, που, κατά τα ίδια της τα λόγια, η Ξένη Γκριγκόριεβνα Πέτροβα είχε πεθάνει!... Βάζοντας τα ρούχα του συζύγου της και παίρνοντας το όνομά του ήταν, κατά τη γνώμη της, σαν να παρατεινόταν η δική του ζωή στο πρόσωπό της για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του με τη δική της αφιερωμένη στο Θεό ζωή. Τώρα αυτή παρουσίαζε τον εαυτό της στον κόσμο με την δύσκολη υπηρεσία του Θεού ως «κατά Χριστόν τρελή». Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης λέγει: «Υπάρχει μια αληθινή, πραγματική ζωή και μια φαινομενική, ψεύτικη ζωή. το να ζεις για να τρως, να πίνεις, να ντύνεσαι, για να απολαμβάνεις και να γίνεσαι πλούσιος, το να ζεις γενικά για εγκόσμιες χαρές και φροντίδες, αυτό είναι μια φαντασία. το να ζεις όμως για να ευχαριστείς τον Θεό και τους άλλους, για να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι με κάθε τρόπο για την σωτηρία των ψυχών τους, αυτή είναι πραγματική ζωή! Ο πρώτος τρόπος ζωής είναι ακατάπαυστος πνευματικός θάνατος. Ο δεύτερος είναι ακατάπαυστη ζωή του πνεύματος». (Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, Περί της εγκοσμίου ζωής). Από αυτό βλέπουμε ότι το «χτύπημα» που «χτύπησε» την δούλη του Θεού Ξένια ήταν μια ώθηση από την μη πραγματική ζωή στην ζωή του Πνεύματος. Η μακαρία Ξένια, που ήταν πλούσια πρώτα έζησε τώρα μια φτωχική, πολύ φτωχική ζωή. Ζούσε χωρίς σπίτι, περιπλανώμενη πιο δρόμους της πόλης εμπαιζόμενη και κακομεταχειριζόμενη από πολλούς. Η μόνη τροφή της ερχόταν από γεύματα που μερικές φορές δεχόταν από εκείνους που γνώριζε. Το βράδυ αποσυρόταν σε έναν αγρό έξω από την πόλη και εκεί γονατιστή προσευχόταν ως το πρωί. Δεν είχε πραγματικά που να κλίνη την κεφαλή της. Για σκέπη της είχε τον μελαγχολικό βροχερό ουρανό της αγίας Πετρούπολης, ενώ για κρεβάτι της είχε το υγρό γυμνό έδαφος. Περνούσε τις νύχτες της προσευχόμενη γονατισμένη στο γυμνό έδαφος των χωραφιών. Αυτό το μαρτυρούσαν η αστυνομία και οι κάτοικοι, που την ανακάλυψαν, γιατί είχαν την περιέργεια να μάθουν που εξαφανιζόταν τις νύχτες. Κάποτε κάποιος αστυνομικός την παρακολούθησε και την είδε να κλίνη τα γόνατά της σ’ ένα ανοιχτό χωράφι και να προσεύχεται. Άρχισε να προσεύχεται από το βράδυ και δεν σηκώθηκε μέχρι το πρωί. Κατά τη διάρκεια των προσευχών της έκανε μετάνοιες σε όλες τις διευθύνσεις προσευχόμενη για όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς. Κατά την ημέρα συνήθως γύριζε γύρω στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης. Τα κουρελιασμένα ρούχα της δύσκολα την σκέπαζαν - μια κόκκινη φούστα και το στρατιωτικό σακάκι του άντρα της. Στα πόδια της είχε χαλασμένα παπούτσια και γύρω από το κεφάλι της είχε δεμένο ένα παλιό μαντήλι. Ακόμα και κατά τον βαρύ χειμώνα δεν φορούσε ζεστά ρούχα και παπούτσια, αν και η καλοσύνη του λαού της πρόσφερε πολλά απ αυτά. Σε όλες τις περιόδους του έτους την έβλεπαν ντυμένη στα ίδια κουρέλια. Το κρύο στην αγία Πετρούπολη ήταν δυνατό και διαπερνούσε τα κόκαλα. Αλλά η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που χύνεται με αφθονία πιο αγίους του Θεού, τους έκανε να νικούν τους νόμους της φύσεως. Αυτή η Χάρη του Αγίου Πνεύματος έδινε ζεστασιά και δύναμη στη μακαρία Ξένη. Πολλοί αγαπούσαν αυτήν την ήσυχη, την ήρεμη, την ταπεινή και την ευγενική δούλη του Θεού Ξένια. Αρκετοί την λυπόντουσαν και της έδιναν ελεημοσύνη, αλλά αυτή δεν την έπαιρνε. Εάν δεχόταν κανένα μικρό κέρμα, αμέσως το έδινε σε κάποιον φτωχό ζητιάνο. Δεχόταν ελεημοσύνη από φιλεύσπλαχνους ανθρώπους, αλλά αμέσως τα χάριζε στους φτωχούς, κάνοντας καλό στους ανθρώπους στο όνομά του Αντρέα, έτσι ώστε αν η ψυχή του υπέφερε από τις αμαρτίες του τις οποίες δεν είχε μετανοήσει, οι πράξεις της και οι προσευχές της θα τον βοηθούσαν. (Οι Χριστιανοί συχνά δίνουν χρήματα ή προσεύχονται για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Αυτό λέγεται ελεημοσύνη αλλά δεν είναι τόσο σύνηθες να εγκαταλείπει κάποιος όλη του τη ζωή για ένα άνθρωπο, όπως ακριβώς έπραξε η Ξένια). Το ενδιαφέρον είναι ότι κάνοντας καλές πράξεις και προσφέροντας προσευχές για τους άλλους, πλησιάζεις πολύ το Θεό, και αυτό συνέβηκε και με την Ξένια. Προσευχόταν τόσο πολύ για τον άντρα της και αυτό την έκανε Αγία! Ο Κύριος είχε δώσει στην Ξένια πολλά πνευματικά δώρα και αυτή άρχισε να κάνει περίεργα πράγματα όπως περπατούσε ξυπόλυτη στο χιόνι και φορούσε ασυνήθιστα ρούχα έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην νομίσουν ότι εκείνη είναι κάτι το εξαιρετικό. Αυτή μερικές φορές γνώριζε τί πρόκειται να συμβεί πριν αυτό συμβεί, ή αν οι άνθρωποι είχαν ένα πρόβλημα και δεν γνώριζαν τί θέλει ο Θεός να κάνουν, αυτή μπορούσε να τους το πει. Συχνά κοιτάζοντας με μια ματιά τους ανθρώπους, αυτή ήξερε αν αυτοί έλεγαν την αλήθεια ή όχι. Σιγά σιγά, οι άνθρωποι της πόλης παρατήρησαν τα σημάδια αγιότητας που ήταν το υπόστρωμα της φαινομενικά διαταραγμένης της ζωής: παρουσίαζε το χάρισμα της προφητείας και η όλη παρουσία της σχεδόν πάντα επιβεβαίωνε την ευλογία της. Το Συναξάρι λέει: «Η ευλογία του Θεού φαινόταν να τη συνοδεύει οπουδήποτε εκείνη πήγαινε: όταν έμπαινε σε ένα μαγαζί οι εισπράξεις της ημέρας αυξάνονταν σημαντικά. Οι έμποροι την παρακαλούσαν να πάρει κάτι ως δώρο ή τουλάχιστον να μπει στο κατάστημά τους. Ήξεραν ότι εκείνη τη μέρα οι δουλειές τους θα πήγαιναν πολύ καλά και τα κέρδη τους θα ήταν πολλά. Όταν περπατούσε στον δρόμο, από όλες τις μεριές, από όλα τα αμάξια που περνούσαν άκουγε να φωνάζουν: «Ανδρέα Φεοντόροβιτς, σταματά. Θέλω να σε πάρω στο αμάξι μου έστω και για λίγα βήματα». Και όταν έμπαινε σε κάποιο αυτοκίνητο, το εισόδημα του αυτοκινήτου αυτού την ημέρα εκείνη ήταν πολύ μεγάλο. Η μακαρία Ξένη προτιμούσε να κάθεται σε αυτοκίνητα ανθρώπων που είχαν ανάγκη βοηθείας. Εάν μιλούσε με κανέναν που ήταν στενοχωρημένος, αμέσως αυτός καταπραϋνόταν και του ερχόταν μια θαυματουργική βοήθεια. Όταν αγκάλιαζε ένα άρρωστο παιδί, αμέσως αυτό γινόταν καλά. Η πολύ και μακροχρόνια συμπόνια της, άνοιξε το δρόμο του σεβασμού και της ευλάβειας προς το πρόσωπό της και οι άνθρωποι γενικά έφτασαν να την θεωρούν ως το φύλακα άγγελο της πόλης». Κάποτε, το έτος 1764 μ.Χ., ταράχτηκε πολύ και ξέσπαγε κάθε μέρα σε δάκρυα. Οι άνθρωποι την ρωτούσαν την αιτία που κλαίει και αυτή απαντούσε: «Αίμα, αίμα, αυλάκι από αίμα!». Τότε όλοι ήταν ανήσυχοι για το τί άραγε θα συνέβαινε. Αλλά τρείς εβδομάδες αργότερα οι πολίτες της αγίας Πετρούπολης έμαθαν τί σήμαιναν τα λόγια της. Από την ρωσική ιστορία γνωρίζουμε ότι η προσπάθεια του αξιωματικού Μίροβιτς να ελευθερώσει τον αιχμάλωτο βασιλέα Ιβάν Αντώνοβιτς, που ήταν φυλακισμένος στο φρούριο Schlusselburg, απέτυχε και ο Ιβάν Αντώνοβιτς φονεύθηκε. Στις 24 Δεκεμβρίου 1761 μ.Χ., την παραμονή της Γεννήσεως του Χριστού, η μακαρία Ξένη περιερχόταν τους δρόμους της πρωτεύουσας και έλεγε στον καθένα να κάνη τηγανίτες. την επομένη μέρα ακούστηκε το φοβερό νέο: η αυτοκράτειρα Ελισάβετ Πέτροβα πέθανε ξαφνικά. Οι τηγανίτες θα ήταν για την αγρυπνία, που η προικισμένη με το προορατικό χάρισμα οσία Ξένη προφήτευσε. Τέτοιες περιπτώσεις που εκδηλωνόταν το προορατικό χάρισμά της και περιπτώσεις βοηθειών που πρόσφερε στον λαό με το χάρισμά της αυτό, έχουμε πολλές. Μερικές φορές, όταν οι Χριστιανοί κάνουν καλές πράξεις, τις κάνουν κρυφά ώστε μόνο ο Θεός να βλέπει. Αυτό γιατί ο Κύριος είπε : «Μην αφήνεις να γνωρίζει η αριστερά σου χείρ τί ποιεί η δεξιά σου» και, «Κάνε τις καλές σου πράξεις μυστικά ώστε ο Πατέρας που σε βλέπει μυστικά να σε ανταμείψει φανερά». Αυτό είναι που αντιπροσωπεύει την εικόνας της Αγίας Ξένιας. Πριν πολλά χρόνια, όταν οι άνθρωποι της Αγίας Πετρούπολης έχτιζαν μια εκκλησία στο κοιμητήριό του Smolensk, η Αγία Ξένια συνήθιζε να πηγαίνει κατευθείαν το βράδυ και να κουβαλάει βαριούς πλίνθους οι οποίοι χρειάζονταν την επόμενη μέρα για το χτίσιμο της στέγης της εκκλησίας. Όταν οι τεχνίτες έρχονταν κάθε πρωί, έβρισκαν το σκληρότερο μέρος της δουλειάς τους ήδη τελειωμένο και αυτοί αναρωτιόνταν ποιός να ήταν που έκανε αυτή την ευγενική πράξη. Τελικά, δυο απ αυτούς αποφάσισαν να περάσουν το βράδυ τους στο κοιμητήριο. Περίμεναν και περίμεναν, και όταν έγινε σκοτάδι, η Αγία Ξένια εμφανίστηκε. Όλο το βράδυ, την παρακολουθούσαν να ανεβαίνει και να κατεβαίνει με τα τούβλα της, τους τοίχους της μισοτελειωμένης εκκλησίας. Η εκκλησία που η Αγία Ξένια βοήθησε στο χτίσιμο είναι ακόμη στο κοιμητήριό του Smolensk και δίπλα της υπάρχει ένα μικροσκοπικό παρεκκλήσιο στο οποίο έχει ταφή. Προσκυνητές από όλη τη Ρωσία ακόμη έρχονται εκεί να προσευχηθούν και να ζητήσουν να τους βοηθήσει. Κατά τη διάρκεια των φρικτά δύσκολων χρόνων στη Ρωσία, όταν οι εκκλησίες ήταν κλειστές λόγω του ότι ο Κομουνισμός δεν ήθελε οι άνθρωποι να λατρεύουν το Θεό, προσκυνητές έρχονταν κρυφά στην Αγία Ξένια. Η πόρτα του παρεκκλησίου ήταν κλειδωμένη και δεν μπορούσαν να μπουν μέσα, έγραφαν τις προσευχές τους σε μικρά χαρτάκια και τα άφηναν μέσα στις ρωγμές των τοίχων. Στον Κομουνισμό δεν άρεσε αυτό καθόλου, αλλά σύντομα κατάλαβαν ότι είναι αδύνατον να σταματήσουν τους Χριστιανούς να αγαπάνε τους Αγίους, ή να σταματήσουν οι Άγιοι να τους βοηθούν! Σαράντα πέντε χρόνια μετά το θάνατο του άντρα της, η Αγία Ξένια αναπαύθηκε εν ειρήνη, στην ηλικία των εβδομήντα ενός ετών, κάπου στα 1800 μ.Χ. Υποθέτουν ότι αναπαύθηκε μεταξύ των ετών 1806 μ.Χ. και 1814 μ.Χ. Δεν υπάρχει ακριβής πληροφορία σχετικά με αυτόν τον χρόνο και είναι αδύνατο να καθορίσουμε ακριβώς την χρονολογία του θανάτου της. Γνωρίζοντας την αγάπη και τον σεβασμό με τον οποίο την περιέβαλε ο κόσμος μπορούμε να υποθέσουμε με βεβαιότητα ότι η κηδεία της είχε μεγάλη επισημότητα και ότι πολύς κόσμος θα συγκεντρώθηκε, για να της δώσει τον τελευταίο χαιρετισμό. Ο τάφος της, αμέσως, έγινε τόπος προσκυνήματος: έτσι πολλοί προσκυνητές έπαιρναν χώμα από τον τάφο της ως ευλογία και νέο χώμα έπρεπε να τροφοδοτείται τακτικά. Τελικά τοποθετήθηκε επάνω στον τάφο της μιά πλάκα από γρανίτη με την επιγραφή: «Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Εδώ αναπαύεται το σώμα της δούλης του Θεού, Ξένης Γκριγκόριεβνα, γυναικός του αυτοκρατορικού πρωτοψάλτη, συνταγματάρχου Ανδρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ. Χήρα σε ηλικία 26 ετών, μία προσκυνήτρια για 45 χρόνια, έζησε 71 χρόνια. Ήταν γνωστή με το όνομα Ανδρέα Φεοντόροβιτς». Αυτά γράφονται στο λακωνικό επιτύμβιο πάνω στον τάφο της μακαρίας Ξένης, γραμμένα από ένα άγνωστο πρόσωπο. Όμως και αυτή η πλάκα επίσης βαθμιαία χαράσσονταν και φθείρονταν από τους πιστούς. Έπειτα χτίστηκε στον τάφο της ένα εκκλησάκι με τις προσφορές των πιστών. Πολλοί πιστοί άρχισαν να γράφουν πιο τοίχους του ναϋδρίου διάφορα αιτήματα, ώστε αναγκάστηκαν να τον χρωματίσουν. Οι ιερείς έκαναν παννυχίδες στο ναό από νωρίς το βράδυ μέχρι αργά το πρωί. Τα χέρια των αθεϊστών δεν σεβάστηκαν τον τόπο της αναπαύσεως της αγίας. Γι’ αυτό τα παράθυρα ήταν κλειστά με σανίδες και η είσοδος ήταν κλειστή, αλλά ο δρόμος προς το νεκροταφείο Σμόλενσκ ήταν πάντοτε ανοιχτός. Νέοι και γέροι πήγαιναν στο παρεκκλήσιο, ψιθύριζαν τα αιτήματά τους για βοήθεια και έσκυβαν στο έδαφος κοντά στον τάφο. Και η μακαρία Ξένη τους βοηθούσε όλους. Θαύματα, θεραπείες και εμφανίσεις της Αγίας Ξένιας συμβαίνουν και σήμερα σε εκείνους που επισκέπτονται τον τάφο της ή που απλά ζητάνε τις πρεσβείες της. Ο Θεός θεραπεύει πολλούς ανθρώπους από ασθένειες και πάθη μέσω των πρεσβειών της Αγίας Ξένιας. Αυτή τους βοηθά να βρουν δουλειά, σπίτι ή σύζυγο (όλα αυτά για τα οποία εκείνη απαρνήθηκε στην δική της ζωή). Η Αγία Ξένια δεν είχε σπίτι και έτσι γνωρίζει πόσο σκληρό είναι να έχεις ανάγκη ένα σπίτι και να ζεις άστεγος. στην εκκλησία την ημέρα της γιορτής της την καλούμε «άστεγη περιπλανώμενη», γιατί εγκατέλειψε νωρίς το σπίτι της για τον παράδεισο. Πρόσφατα μια γυναίκα στην Αγγλία, νεοφώτιστη στην ορθοδοξία, έψαχνε να βρει σπίτι κοντά σε εκκλησία για να μπορεί να παρακολουθεί καθημερινά τη Θεία Λειτουργία. Αυτή και ο πνευματικός της προσευχήθηκαν στην Αγία Ξένια και ώ του θαύματος σε λίγες μέρες η γυναίκα αυτή βρήκε ένα διαμέρισμα σε ένα σπίτι ακριβώς δίπλα από την εκκλησία! Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού! Ένα ευσεβή έθιμο είναι η προσφορά Τρισάγιου υπέρ αναπαύσεως του συζύγου της Αντρέα, για τον οποίο εκείνη προσευχόταν πυρετωδώς έως το τέλος της ζωής της. Η Αγία Ξένια δοξάστηκε επίσημα πρώτα από την ορθόδοξη εκκλησία της Ρωσίας έξω από την Ρωσία, το 1978 μ.Χ. και μετέπειτα το 1988 μ.Χ. από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Κάθε χρόνο η μνήμη της εορτάζεται στις 24 Ιανουαρίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’. Σ’ ἐσένα, ὢ περιπλαμένη ξένη, Χριστὸς ὁ Κύριος μας ἔδωσε μιὰ διακαὴ μεσίτρια γιὰ ὅλους μας. Ἔχοντας λάβει στὴ ζωή σου βάσανα καὶ θλίψη , καὶ ὑπηρετώντας τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἀγάπη, ἐσὺ ἀπέκτησες μεγάλη παρρησία στὸ Θεό. Δὶ’ αὐτό, σπεύδουμε θερμὰ σ’ ἐσένα στοὺς πειρασμοὺς καὶ τὴ θλίψη, κραυγάζοντας ἐκ βάθους ψυχῆς : Μὴν ἐγκαταλείψεις τὴν ἐλπίδα μας στὴν καταισχύνη, ὢ εὐλογημένη Ξένια. Κοντάκιον Ἦχος γ’. Περιπλανώμενη ξένη σὲ μιὰ ξένη γῆ, ἀναστενάζοντας πάντα γιὰ τὴ οὐράνια πατρίδα γνωστὴ ὡς σαλὴ καὶ ἄπιστη ἀλλὰ γιὰ τοὺς πιστοὺς πολὺ σοφὴ καὶ ἱερὴ , στεφανωμένη ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ δόξα καὶ τιμή. Ὢ Ξένια, γενναία στὸ μυαλὸ καὶ θεϊκὰ σοφή. Δι’αυτό, κραυγάζουμε σὲ σένα «Χαῖρε ἐσὺ ποὺ μετὰ τὴ γήινη περιπλάνησή σου ἦρθες καὶ κατοικεῖς στὸ οἶκο τοῦ Θεοῦ». ---------------------------------------------------------------------------- +  24 January Presumably, in her early years, she led an ordinary, though comfortable life, performing no services that merited recording or recognition. It would seem that she was happily married and completely devoted to her husband who was, perhaps, a bit worldly. He was still young and in good health when he died suddenly one night at a drinking party. The unexpected death of her beloved husband completely shattered Xenia Grigorievna and her personal world. She was twenty-six years old, childless and her husband to whom she was passionately devoted had suddenly died without the benefit of the Holy Mysteries. The distraught widow looked around herself, at all her possessions, at her inane little world and suddenly began to realize the vanity and transitory nature of all earthly joys and treasures. She came to realize that there is true value only in heavenly treasures and real joy in Christ. To the utter amazement of her friends and relatives, Xenia Grigorievna began to give away literally all that she possessed. Her money and personal belongings she gave to the poor and she even gave away her house to her dear friend Paraskeva Antonova. Finally, her relatives decided that she had taken complete leave of her senses and they petitioned the trustees of her late husband’s estate to prevent Xenia from disposing of her wealth, on the grounds that she was mentally unbalanced due to her husband’s death. The trustees called Xenia in and, after a long and careful examination, ruled that she was perfectly sound of mind and had every right to dispose of her property as she pleased. People preoccupied with worldly matters would naturally assume that anyone who gave away his wealth must be insane. They were incapable of seeing that Xenia had undergone a complete rebirth; she was changed from a worldly woman into a spiritual being. Having realized that there can be no true happiness on earth and that worldly possessions are only a hindrance to the attaining of true joy in God, Having, therefore, relieved herself of all such hindrances, Xenia suddenly vanished from St. Petersburg for eight years. It is said that during these years she lived at some hermitage with a sisterhood of holy ascetics, learning about prayer and the spiritual life from an elder. It was during this time that she was called to the highest feat of spiritual perfection, that of being a fool for Christ’s sake. To this end, she returned to St. Petersburg, clothed herself in one of her late husband’s old uniforms and linens and thereafter refused to respond the name of Xenia Grigorievna, answering instead only to the name of her late husband, Andrei Feodorovich. It was as if she, in her deep devotion to her husband, had hoped in some way to take upon herself the burden of his unrepented sins and of his unfortunate demise without the Holy Mysteries. Sorrowing for her own sins and for his, she left her home and began her long pilgrimage of wandering through the streets of the poorer district of St. Petersburg known as the Petersburg Borough (Peterburgskaya Storona). She was most often to be found in the vicinity of the parish of Saint Matthias where the poorest people lived in shabby huts. At first, the people of the Borough thought that this strangely dressed, scarcely shod woman was merely a simple minded beggar, and evil people, especially the street urchins, would often persecute and laugh at her. With complete meekness, however, she kept before her the image of the guiltless Great Sufferer, Christ Jesus, who, without a murmur, heard all accusations, bore all persecutions, suffered terrible torture and crucifixion. Because of His example, the Blessed One strove to bear her hardships meekly and in silence, forgiving offenses in accordance with the last earthly prayer of Jesus, "Father, forgive them, for they know not what they do." Only once did the people of the Petersburg Borough see her in anger. The street boys, seeing the ragged old woman, began as usual to laugh at and torment her. The Blessed One ordinarily bore all this without murmur. On this occasion, however, the boys did not content themselves with verbal abuse, but seeing that she did not take notice of their mocking, they began to throw mud and rocks at her. At last they exhausted even the patience of Blessed Xenia and she flew at them, waving her cane in the air. The residents of the Borough were so startled at seeing the Blessed One in such anger that they took immediate steps to prevent any further offenses toward her. As our Lord Jesus Christ had said, "A candle is not bought to be hidden under a basket... but to be placed on a candle stand." So it was with God pleasing Xenia. Gradually, people began to realize that Xenia was no mere beggar but someone much more. They began to invite her into their homes and offer her warm clothing for the severe Petersburg winters as well as alms. She would never accept the clothing and took only the small copper pennies, which were called the king on horseback because there was a horseman (actually, St.George) struck on them. She would distribute these copper pennies to the poor, at times, apparently, with some prophecy. On one such occasion Xenia met a devout woman on the street. Handing her a five kopeck coin, she said, "Take this five piece, here is the king on horseback; it will be extinguished." The woman accepted the copper five piece and went on her way pondering the meaning of the Blessed One’s words. No sooner had she entered the street where she lived than she saw that her house was on fire. Running toward her home, she arrived just as the flames were being quenched. Then she realized that the Blessed One had been foretelling this with her strange words. On one occasion Paraskeva Antonova was sitting in the home which the Blessed One had given her, when Xenia arrived for a visit. Entering the house, she looked irritably at Antonova and said, "Here you are sitting and sewing buttons and you don’t know that God has given you a son! Go at once to the Smolensk Cemetery!" Antonova, knowing Xenia to be truly saintly and knowing that no idle word came from her lips, did not even question this strange command but believed at once that something extraordinary was about to happen and she immediately hurried to the Smolensk Cemetery. On one of the streets of Vasiliev Island near the cemetery, Antonova saw a large crowd of people. Being curious, she approached the crowd to see what was taking place. It seems that a coachman had knocked down a pregnant woman who then give birth to a child right there on the street and died immediately afterwards. Filled with compassion for the child, Antonova took it to her own home. All the efforts of the St. Petersburg police to discover the identity of the mother or locate the father or relatives of the tiny orphan proved in vain and so the child remained with Paraskeva Antonova. She provided him with a good upbringing and a sound education, loving him as her own son. Eventually the boy became an eminent functionary and lovingly cared for his foster mother in her old age. He also revered, with sincere piety, the memory of the Servant of God, Xenia who had shown much kindness to his foster mother and who had taken such a hand in his own fate. Among the friends of Blessed Xenia there was a widow, Mrs. Golubev, and her seventeen-year- old daughter who was noted for her beauty. Xenia like this girl very much because of her meek, quiet character and her kind heart. Once Xenia came to visit them and the girl began to make coffee. "My beauty, -- said Xenia, turning to the girl, -- here you are making coffee and your husband is burying his wife in Okhta. Run there quickly!" The girl was shocked. "My what?! I don’t have a husband... and burying his wife!". "Go!" -- Xenia answered sternly, not liking any kind of objection. The Golubevs, knowing well that the Blessed One never said anything without a reason, immediately obeyed her command and set out for Okhta. Here they saw that a funeral procession was headed for the cemetery and they joined in with the crowd of mourners. A young woman, the wife of a doctor, had died in childbirth and was being buried. The Liturgy was celebrated, then the funeral service, after which the Golubevs followed as the coffin was carried to the grave. The funeral had ended and the people began to leave; however, they chanced upon the sobbing young widower who, at the sight of the grave mound over the remains of his beloved wife, lost consciousness and fell to the ground near the Golubevs. Both mother and daughter strove to bring him back to consciousness and to comfort him. They became acquainted and, eventually, the young Golubeva became the wife of the doctor. God’s gift of clairvoyance does not always deliver good news. Sometimes it is used to hint at the approaching illness or death of someone in order that they might prepare themselves for their fate. Such was the case when the God pleasing ascetic arrived to other guests in the Krapivin home at the time and they all stood and greeted the Blessed One warmly. Xenia conversed with them for a while and then rose to leave, thanking the hostess for her hospitality. As she was departing, however, she turned to Krapivina saying: "Here is green krapiva (nettle) but soon it will be wilted." Whether or not Mrs. Krapivina understood these words is not known for certain, but other guests did not attach any special significance to them. Much to everyone’s amazement, though, Mrs. Krapivina, who was still young and in good health, suddenly became ill and died. Only then did the guests understand that the words, "Here is green krapiva (nettle) but soon it will be wilted," foretold the death of Mrs. Krapivin. Seeing in Xenia this gift of clairvoyance and her meek and humble way of life, people began to realize that she was a true fool for Christ’s sake. Many residents of the Borough were sincerely happy to receive her in their homes and it was noticed that some sort of blessed peace and happiness always settled over any home that received her with sincerity. Mothers found that if the Blessed One fondled or rocked an ill child in its cradle, the child would always become well. So parents would hurry to Blessed Xenia with their children whenever she approached, convinced that if she blessed them, or even patted them on the head, they would remain healthy. People gradually began to accept her strange behavior as some sort of sign from God and often, her behavior would be strange indeed. Two days before the Feast of the Nativity of Christ, in 1761, for example, Blessed Xenia ran anxiously along the cold and snow filled streets of the Petersburg Borough, loudly crying out: "Bake bliny (pancakes), bake bliny, soon all of Russia will be baking bliny!" As usual, no one could figure out the meaning of these strange words of the Blessed One, but on the day of the Feast, the Empress Elisabeth Petrovna reposed suddenly. When the terrible news spread through the city, it became clear to all that the Servant of God had been foretelling the death of the Empress. Occasionally, Xenia would drop in to visit some friend or acquaintance, converse for a while, and then suddenly fall silent, as if listening to something. All at once, she would leap up and leave quickly. If the hostess asked why she was leaving and where she was going, the Blessed One would only wave her stick in the air and say, "I must hurry, I am needed there." She possessed absolutely nothing except the rags on her back and often, upon arriving at the home of a friend, she would cheerfully announce, "Here is all of me." For a long time no one knew where the Blessed One spent her nights. The residents of the Borough were not the only ones to wonder about this, for the local police were also curious about the matter. Upon investigating they discovered that the elderly little woman spent her nights in an open field, praying and making prostrations in all four directions, and she did this no matter what the season or weather. It was a miracle of God that the Blessed One survived the severe St. Petersburg winters in this way. It happened at times that her nights would be spent in some other task. On one occasion in 1794, toward the end of Xenia’s long life, a new church was being built in the Smolensk Cemetery. Workers began to notice that, during the night, someone would haul mounds of brick to the top of the building where they were needed. The workers were amazed by this and resolved to find out who this tireless worker could be. By posting a watchman they were able to discover that it was the Servant of God, Xenia. "It was necessary, -- says one writer, -- for her to possess either some super human power or to carry within herself such a strong spiritual fire, such a deep, undoubting faith with which the impossible becomes possible. When one considers God’s great saints, however, who performed such wondrous miracles by their faith, wonders incomprehensible to the human mind, we cannot consider the Blessed One’s ascetic feats as unprecedented or impossible for a person in the flesh. Xenia truly bore that faith with which all things are possible. While still living in her body, her soul always soared above this world, dwelling in a living, direct communion with God." The Blessed One was always ready to help anyone in anyway possible. During the day she would wander about the streets, her face reflecting her internal spirit of meekness, humility and kindness by its warm, friendly glow. At night, in all seasons, she would go into a field and enter into conversation with God Himself. Finally the time came when Xenia was no longer to be found in the streets of the Petersburg Borough nor in the field; her radiant face shone no more amidst the rude shacks of the St. Matthias parish. God called His servant to rest from all her struggles and took her to Himself. Xenia was one of those candles which God lights on earth from time to time in order to light up the path of salvation for the faithful, as the Savior Himself had said, "Let your light so shine before men that they may see your good works and glorify your Father Which is in Heaven" and "If, therefore, your entire body is full of light, no part of it being in darkness, then the whole of it shall be full of radiance as when the bright shining of a candle gives off its light."